"Οταν πέφτεις όλοι σε ξεχνούν"

«Θέλω να δουλέψω απεγνωσμένα». Λόγια γεμάτα δύναμη, αλλά και απόγνωση της ηθοποιού και τραγουδίστριας Τζούλιας Μπάρκα. Της γυναίκας που τον Οκτώβριο του 2002 χτυπήθηκε από ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο και από sex symbol μεταμορφώθηκε σε ανήμπορο πλάσμα...
Το δράμα της προκάλεσε σοκ στο πανελλήνιο. Μετά από κώμα σαράντα ημερών, άνοιξε τα μάτια της. Δεν ήταν πια η γελαστή, γεμάτη ζωή γυναίκα, που γνωρίζαμε... Από τότε η ζωή της άλλαξε δραματικά.

Η Τζούλια Μπάρκα από τη Θεσσαλονίκη όπου βρίσκεται τα τελευταία έτη, οκτώ χρόνια μετά τον Γολγοθά που πέρασε (και ακόμα δεν έχει τελειώσει) ανοίγει την καρδιά της στην «Espresso». Μας μιλάει για την περιπέτεια της υγείας της που της έχει αφήσει κατάλοιπα, αφού το ημιπαράλυτο δεξί χέρι της ακόμα δεν είναι σε τέτοια κατάσταση ώστε να καταφέρει να δουλέψει. Εκείνη πεισμώνει. Κάνει λυσσαλέες προσπάθειες να επανέλθει. Και δεν διστάζει να «φωνάξει» βοήθεια.

«Το χέρι μου ακόμα δεν είναι και τόσο καλά. Ζω στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά μου. Θα ήμουν ευτυχισμένη, αν μπορούσα να ξαναδουλέψω. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μου. Μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, ήμουν εργασιομανής μια ζωή, τώρα όμως δεν γίνεται», εξομολογείται.

- Συνεχίζεις να παίρνεις φάρμακα;
Ναι, για το χέρι μου, προκειμένου να αναρρώσει τελείως. Οσο ζούσε ο πατέρας μου με πήγαινε εκείνος στο νοσοκομείο. Εκανα μπότοξ για να ενεργοποιηθούν τα νεύρα. Αυτό κόστιζε 1.000 ευρώ τη φορά. Σταμάτησα να κάνω τις ενέσεις αυτές που ωφελούσαν τον οργανισμό μου γιατί πλέον δεν έχω τα απαιτούμενα χρήματα.

- Πώς νιώθεις ψυχολογικά;
Ζω σε έναν ψεύτικο κόσμο. Προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι είμαι καλά, όμως δεν είμαι. Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη γιατί με ξέχασαν οι συνάδελφοί μου. Εχουν ίσως κάποιο δίκιο, δουλεύουν, τους καταλαβαίνω. Δεν τους κρατώ κακία, αλλά ένα τηλέφωνο μπορούν να με πάρουν. Δύο κολλητοί μου φίλοι πάντα με βοηθούν ψυχολογικά και με στηρίζουν. Ωστόσο, οι περισσότεροι με έχουν αφήσει στη μοίρα μου. Ετσι είναι, όμως: όταν είσαι στα επάνω σου σε θυμούνται, όταν είσαι στα κάτω σου όλοι σε ξεχνούν. Θα έρθει η στιγμή που θα είμαι ξανά στα... πάνω μου. Ετσι είναι η ζωή. Εξάλλου, ο ίδιος μου ο δεσμός μού γύρισε την πλάτη. Είμαι Λέων στο ζώδιο, λιοντάρι και στην ψυχή. Οταν συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα -χίλιες φορές!- να πέθαινα παρά να είμαι έτσι. Ευγνωμονώ τον Θεό που σήμερα είμαι καλά, αλλά το δεξί μου χέρι μου θυμίζει συνέχεια αυτά που πέρασα.

espresso
Share on Facebook