2 χρόνια χωρίς τον Νίκο Σεργιανόπουλο

Κατηφόριζα προ ημερών προς την πλατεία Μαβίλη και ήρθες στο νου μου ξανά… Πλησιάζει η επέτειος, σκέφτηκα. Πέρασαν δύο χρόνια κιόλας. Ξημέρωνε και το τηλέφωνό μου που ήταν στο αθόρυβο, είχε πάρει φωτιά. Κλήσεις, μηνύματα. Αμέτρητα μηνύματα. Μου είχε κοπεί η ανάσα.Κάτι κακό θα’χει συμβεί. Και πράγματι…



Βρήκαν το Νίκο δολοφονημένο -ούτε να το γράψω δεν μπορώ το δολοφονημένος, μουδιάζουν τα δάκτυλά μου. Μ’επιασαν κλάματα. Με αναφιλητά έπαιρνα τηλέφωνα να μάθω. Άνοιξε την τηλεόραση, μου έλεγαν. Το…σόου είχε αρχίσει.

Έρχεσαι συχνά στο μυαλό μου. Και τις πιο πολλές φορές, όταν περνάω από την πλατεία Μαβίλη -εκεί κοντά στο σπίτι του Αλέξανδρου… Από εκεί ξεκινούσαμε για Επίδαυρο, εκεί οργανώναμε τα επόμενα «χτυπήματα», εκεί γελούσαμε…

Κάπνιζες ασταμάτητα, στα μαύρα πάντα ντυμένος. Και έπινες.

«Σκοτεινός» -ακόμα και το χιούμορ σου ήταν «dark». Σκοτεινό. Θυμάμαι, πολλές φορές που έφευγα ξημερώματα απ’ το σπίτι, σκεφτόμουν ότι έγινες αυτό, που ήταν οι ήρωες που είχες αγαπήσει κάνοντας θέατρο. «Σκοτεινός»! «Σκοτεινός» και «καταραμένος». Σε μια κουβέντα μας μου το είχες πει. Ότι αυτό που μας γοητεύει, αυτό γινόμαστε.

Σκοτεινός μεν, αλλά και λατρεμένος, θυμάμαι ότι σου έλεγα και με κοιτούσες στα μάτια με μάτια υγρά. Σκοτεινός ναι, λατρεμένος από ποιόν;

Από τον κόσμο που σ’ αγαπά, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τους έρωτές σου… Στο άκουσμα του τελευταίου, έβαζες τα γέλια. Δυνατά γέλια.

-Εκεί αν λατρεύτηκα.

Ήπιες μια μεγάλη γουλιά. Δεν με λάτρεψε ποτέ κανείς… Κι όμως,ρε Νίκο, κοίτα. Δύο χρόνια μετά κι όλοι όσοι σε αγαπήσαμε και σε πονέσαμε, πενθούμε ακόμα και θα πενθούμε για πάντα…Αυτοί που αγάπησαν, πενθούν για όλη τους την ζωή, λέει ένα χορικό από την «Μήδεια» του Ευριπίδη.

Σε θυμάσαι να παίζεις Ιάσονα στην Επίδαυρο…Να σαρώνεις την ορχήστρα. Δεν ξέρω γιατί, μα σε θυμάμαι σε άσπρο-μαύρο.Το μόνο χρώμα που υπάρχει στις μνήμες εκείνες, είναι το κόκκινο.Το κόκκινο του αίματος, που είχε στα χέρια η Μήδεια-Λυδία Φωτοπούλου όταν έσφαξε τα παιδιά της και βγήκε στην ορχήστρα…

Σε θυμάμαι πάντοτε σε άσπρο-μαύρο και κόκκινο…

Σκοτεινέ και λατρεμένε μου!
http://www.mediasoup.gr/node/13637
Share on Facebook