"Εκαψα το χθες..."

"Αναρωτιέμαι τις τελευταίες ώρες πως φτάσαμε σε αυτή τη χώρα, στο σημείο να απαξιώνεται από σύσσωμο το πολιτικό ελληνικό σύστημα (και βάζω μέσα σε αυτό και τις λεγόμενες αντιεξουσιαστικές ομάδες) ο πολιτικός λόγος.
Να απαξιώνεται δηλαδή ένα σύστημα πολιτικών συλλογισμών που οδηγούν σε μια ευνομούμενη συν-πολιτεία. Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο το 70% των Ελλήνων πολιτών να μην εμπιστεύεται κανένα...


πολιτικό κόμμα. Κι έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν όπου το 70% των Ελλήνων τηλεθεατών μένει καθηλωμένο μπροστά στην δήθεν πολιτική καταγγελία της τηλεοπτικής σάτιρας – γιατί έχουν μπερδέψει ακόμα και την έννοια της νεο- αριστοφανικής εκδοχής της δήθεν και καλά πολιτικής κωμωδίας. Τρομάρα μας.
Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν αποκαλυπτική για δυο προσωπικούς πολιτιστικούς – πολιτικούς λόγους.

Πρώτη φορά επισκέφτηκα τον λεγόμενο «Τύμβο του Σοφοκλή» και πρώτη φορά επισκέφτηκα το δάσος και κοιμητήριο της άσκαφης Δεκέλειας (θα αποφύγω να χρησιμοποιήσω εσκεμμένα και προς αποφυγή παρεξηγήσεων τον όρο δάσος του «Βασιλικού Κτήματος» Τατοίου).

Χαμένος μέσα σε ένα στενό της λεωφόρου Βαρυπόμπης βρίσκεται πίσω από συρματοπλέγματα χωρίς καμία σήμανση από το δρόμο – ατεκμηρίωτος για άγνωστους λόγους – ένας άγνωστος στους νεοέλληνες, τύμβος των κλασικών χρόνων ο οποίος περιλαμβάνει κι έναν τάφο που όπως μας πληροφορεί μια πινακίδα στην είσοδο του πάντα κλειστού αρχαιολογικού χώρου βρέθηκαν τα οστά και το ξύλινο μπαστούνι του μεγάλου τραγικού ποιητή Σοφοκλή. Ο τύμβος ανασκάφηκε από Γερμανούς στα τέλη του 19ου αιώνα και από γόνους της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας (τις αρχαιολόγους Σοφία -νυν βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας- και Ειρήνη) στα μέσα του 20ου.

Άγνωστος είναι ο τόπος που φυλλάσονται τα αρχαιολογικά ευρήματα. Δεν υπάρχει πουθενά μια επίσημη ανασκαφική έκθεση. Ο τόπος τεκμηριώνεται ωστόσο κι από τον αρχαίο βιογράφο του Σοφοκλή.

Απέναντι ακριβώς υψώνεται ο λόφος της άσκαφης Αρχαίας Δεκέλειας. Στην Αρχαία Δεκέλεια παίχτηκε το τελευταίο μέρος το δράματος του αρχαίου εμφύλιου πολέμου – γνωστού κι ως Πελοποννησιακού Πολέμου. Εδώ στρατοπέδευσαν οι Σπαρτιάτες κι απέκλεισαν όλες τις εμπορικούς διόδους προς την Αθήνα οδηγώντας την και στην μεγάλη ήττα. Τον χώρο αυτό κατά τον 19ο αιώνα αγόρασε πρόγονος της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας, αναδάσωσε καθώς ήταν ένας χώρος ξερός και στείρος, και έχει προσφέρει σήμερα στην Αττική τον μοναδικό και τελευταίο μεγάλης έκτασης πράσινο πνεύμονα πάνω από ένα εξαιρετικό μελλοντικό αρχαιολογικό πάρκο ( όταν κι εάν ποτέ ανασκαφεί).

Δεν θα μείνω στην τραγική κατάσταση εγκατάλειψης που επικρατεί στα κτίσματα μέσα στο κτήμα.

Θα επιμείνω όμως σε τρια σημεία που καταδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απαξίωσης του Ελληνικού Πολιτισμού εκ μέρους των Ελλήνων πολιτών, εκείνων που εκλέγουν κι εκείνων που εκλέγονται:

1. Σε καμία χώρα του κόσμου, δεν θα χρειαζόταν 100 χρόνια για να καταλάβει το μέγεθος του κέρδους που θα απεκόμιζαν από την ανάδειξη του περιβάλλοντα αρχαιολογικού χώρου – όασης του λεγόμενου «Τύμβου του Σοφοκλή» , τοπικές αρχές και ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, όταν η Βερόνα στην Ιταλία για παράδειγμα έχει συνεχή εισροή τουριστικών εσόδων από την εντελώς φανταστική ιστορία ένος άγγλου – του Σέξπηρ- με επίκεντρο το μπαλκόνι του Ρωμαίου και Ιουλιέτας ή το Stratford upon Avon από τα έσοδα από τις επισκέψεις χιλιάδων τουριστών ετησίως στον τάφο του άγνωστου Σέξπηρ.
Σε καμία χώρα επίσης του κόσμου δεν θα χρειαζόταν 100 χρόνια να σκεφτεί ότι η πρώτη ανάγνωση της Αντιγόνης στο σχολείο, θα έπρεπε να γινόταν πάνω στο χορτάρι με το θυμάρι και τη ρίγανη, κάτω από το οποίο αναπαυόταν 2400 χρόνια το σκήνωμα του συγγραφέα εκείνου που μαζί με την Ακρόπολη έκανε γνωστή αυτήν την πρώην χώρα των Αρχαίων Ελλήνων (αυτούς που πιπιλίζουμε δήθεν και καλά προγόνους μας).

2. Η επίσκεψη στο δάσος της Αρχαίας Δεκέλειας (20 λεπτά από το διαλυμένο κέντρο της Αθήνας ) ήταν επεισοδιακή. Φτάνοντας μέσα στο δάσος που σε μπερδεύει- γιατί ξαφνικά αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο Πήλιο ή στην Ορεινή Αρκαδία, από ένα ξέφωτο γεμάτο αυτοκίνητα, ακούγεται βαλκανική μουσική σε ακατανόητη γλώσσα, καμία 20αρία χορεύουν την μουσική, η οποία ακούγεται παρακαλώ με ενισχυτή, κι άλλοι 5-6 ψήνουν σε φορητές ψησταριές τα κοψίδια της παρέας. Κοινώς κόλαση μέσα στο απίστευτο αυτό τοπίο ησυχίας. Τηλεφωνώ αμέσως στο 100 από το κινητό κυρίως για τον κίνδυνο πυρκαγιάς αλλά και για την χωρίς άδεια εκτέλεση μουσικής σε τέτοιες υψηλές συχνότητες. Η τηλεφωνήτρια αγνοούσε τον όρο δάσος Τατοίου, ρώτησε αν βρίσκεται στην Αθήνα, χρειάστηκε να εξηγήσω την περιοχή αντίθετα με τη δική της γνώση «Καζίνο Πάρνηθας κοντά;» και ταυτόχρονα την ενημέρωσα ότι υπάρχει αστυνομικός σταθμός κοντά (μέσα δηλαδή στο χώρο της πρώην κατοικίας της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας).

3. Ανηφορίσαμε, σίγουροι πως το θέμα της κοινής ησυχίας είχε επιλυθεί μετά την κλήση προς την Ελληνική Αστυνομία, προς τον συγκλονιστικό αρχαίο λόφο του Παλιοκάστρου όπου βρίσκεται το ανοικτό κοιμητήριο των μελών της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας- ας την παραφράσω όμως εδώ κι ας την ονομάσω έκπτωτη με δημοψήφισμα πολιτική αρχή εγκατεστημένη στην Ελλάδα, του βασιλικού οίκου της Ευρώπης (εδώ δηλαδή βρίσκονται αναπαυμένοι με τρόπο ελληνικό – ορθόδοξο- εξέχουσες ευρωπαϊκές μορφές βασιλικών οίκων – η πιο πρόσφατη ταφή είναι του 2007) .

Η εκκλησία συλλημένη και πρόχειρα κλειδωμένη. Στέκει μόνο ψηλά ο χρυσός σταυρός με την αρχαία πέτρα των Ρομανώφ. Πάνω από κάποιους τάφους έχουν κλαπεί οι χυτές ασημένιες επενδύσεις των ελληνικών επιγραφών. Εγκατάλειψη. Και πιο κάτω στον χώρο του μισοτελειώμενου μικρού βρώμικου μαυσωλείου μια ομάδα νεοελλήνων είναι σκαρφαλωμένη πάνω στον τάφο κάποιου Αλέξανδρου που τον δάγκωσε μια μαϊμού φωτογραφίζει τα υπό κατάρρευση αρχιτεκτονικά στοιχεία και τα ψηλά δέντρα του δάσους, σβήνει το τσιγάρο του στον διπλανό τάφο κάποιου Γεωργίου, ξαποσταίνει να φάει το αυτοσχέδιο από το σπίτι σάντουιτς.

Μετά από καμία ώρα αρχίζει να ψιλοβρέχει. Κατηφορίζουμε προς το αυτοκίνητο. Παντού ησυχία βουκολική. Στο δρόμο μαζεύουμε άγρια σπαράγγια. Τα παιδιά που βρίσκονται από πίσω μας τραγουδάνε το ελληνικό τραγούδι του Αλκαίου της Εurovision. Η βαλκανική μουσική κι η φωτιά συνεχίζει να σιγοκαίει στο ξέφωτο με την ίδια ένταση. Ξανατηλεφωνώ στο 100 από το αυτοκινήτο. Ο διάλογος με τον τηλεφωνητή του 100 σχεδόν αυτούσιος όπως πριν από μια ώρα με την τηλεφωνήτρια. Η μόνη γνωστή περιοχή είναι το Καζίνο της Πάρνηθας. Ανοίγω από το κινητό το Google maps. Βρίσκω και τον Tymvou Sophocle Attica και το Τatoi Attica που αγνοεί η άμεσος δράσις της Ελληνικής Αστυνομίας.
Στη διαδρομή σκέφτομαι πως με τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες της Αττικής δεν ξέρουμε τίποτα ούτε για τον Παρθενώνα ούτε για τον τύμβο του Σοφοκλή ούτε για την αρχαία Δεκέλεια – όλα σε μια ακτίνα 3- 15 χιλιομέτρων από το σημείο που τον Δεκέμβρη του 2008 δολοφόνησε η Ελληνική Αστυνομία έναν άγνωστο μέχρι τότε 15χρονο. Σκέφτομαι πως δεν έχουμε μάθει από το σχολείο ποτέ πως στεκόμαστε απέναντι στον Θάνατο. Απέναντι στους νεκρούς. Είναι κι αυτό μέτρο πολιτικής ορθότητας;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν ξέρω – αν θυμάμαι για την ακρίβεια κάτι απέξω από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Μμμμ. Κάτι κοινόν αυτάδελφον Ισμήνης κάρα και κάτι έρως ανίκατε μάχαν –να ναι καλά δηλαδή για το δεύτερο ο Σακελλάριος και η Βουγιουκλάκη- .
Φτάνουμε στην πλατεία Βαρυπόμπης. Η βροχή έχει σταματήσει. Κάτω από ένα χυδαίο υπερφυσικό επίχρυσο σύγχρονο άγαλμα της θεάς Αθηνάς μας σερβίρουν freddo cappuccino.

Στην επίπεδης οθόνης τεράστια τηλεόραση δίπλα στο συντριβάνι με τον Ποσειδώνα διαβουλεύσεις για το ασφαλιστικό της ελληνικής κυβέρνησης με την Ευρωπαϊκή Ένωση στη διαπασών. Ο διπλανός μου ρωτάει αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι κάτι σε πολυεθνική Εurobank ή σαν τον Παναθηναϊκό. Κι από το διπλανό μαγαζί επίσης στη διαπασόν:

Έκαψα το χθες, νύχτες μου παλιές, κι από το μηδέν αρχίζω όσο κι αν δε θες

Δάκρυα καυτά ψέμματα πολλά πλήρωσα όσο χρωστούσα και τα δανεικά
Ωπα!

Ευτυχώς αρχίζει και νυχτώνει."
http://mediasoup.gr/
Share on Facebook