"«Εγώ η ίδια συνήθως δε ζητώ/ούτε και παίρνω τίποτα
απ’ όσα φορτικά επιμένει/να δίνει η ελπίδα
εκτός αν μου δώσει/ κανένα κλειδί
ο,τι κλειδί και να’ ναι αυτό
κι άλλης πόρτας, ξένης να’ναι
το αρπάζω
παρα να μείνω έξω…».
Ξημερώνει Δευτέρα, δεν με...
πιάνει ύπνος. Χαζολογάω στην τηλεόραση, μέχρι να μουδιάσει το δάκτυλό μου από το ζάπινγκ, πηγαίνω και παίρνω μια μεγάλη κουταλιά παγωτό, ξεφυλλίζω πάλι τις σαββατιάτικες εφημερίδες. Μια φωτογραφία της σπουδαίας ποιήτριας Κικής Δημουλά, φρενάρει την υπερδιέγερση -ναι, σε σένα οφείλεται το ξέρεις- και μένω να ρουφάω για ώρα πολύ, στίχους από τα καινούργια «διαμάντια» της, που αγκαλιάζει η δέκατη τέταρτη ποιητική συλλογή της «Τα εύρετρα» που κυκλοφόρησε από τον «Ίκαρο».
Πέρασα την νύχτα προσπαθώντας να βάλω λόγια στο αίσθημα και να που έρχονται οι στίχοι της μεγάλης λατρεμένης, να τα πουν όλα…
«Το λάθος αίσθημά μου
κι ο κόσμος του όλος
είναι ο σωστός μου κόσμος».
Μαγικοί ποιητές, μαγικών ικανοτήτων.
Σε μια πρόταση «χωράνε» ολόκληρη την ζωή μου -την ζωή σου-την ζωή μας... Και η μεγάλη Εκλεκτή, που πριν οκτώ χρόνια εισήλθε, με το σπαθί της, στον οίκο των Αθανάτων, χτυπά δυναμικά και πάλι. Δυναμικά και μαγικά. Συναρπάζει, συγκλονίζει και καθηλώνει όταν τονίζει «αλλά δεν φάνηκε Λάζαρος κανείς». Λάζαρος κανείς, να μας αναστήσει…
Όμως εκείνη, η Κική Δημουλά, είναι ο δικός μας Λάζαρος.
Έρχεται και μας ανασταίνει σε κάθε μικρό, καθημερινό μας θάνατο με την ποίηση-ψυχής της, μιλώντας για την ελπίδα «που γεννάει όλες τις δυνάμεις μέσα μας!». Αναζητείστε τα «Εύρετρά» της λοιπόν. Γιατί η Δημουλά, παρηγορεί και γλυκαίνει την ψυχή…"
http://mediasoup.gr/
Share on Facebook