Οταν νεκρός αξίζεις περισσότερο...

...είναι κάτι που με τα Αμερικανικά πρότυπα το μάθαμε και εμείς! Θυμάμαι που αν ψάξεις σε ντοκιμαντέρ της εποχής του Ψυχρού Πολέμου,... περί προπαγάνδας Αμερικής, έδειχναν τα Γκούλαγκ των Σοβιετικών, ενώ οι Σοβιετικοί έδειχναν τους άστεγους της Αμερικής!

Τα Γκούλαγκ πια έκλεισαν, έστω τα φανερά... πάμε τώρα στο θέμα μας: Τις αμερικάνικες ταινίες έβλεπες συχνά, τύπους που έλεγαν πως αν πεθάνουν θα πάρει η οικογένειά τους έστω τα χρήματα από την ασφάλεια ζωής τους και έτσι θα μπορούσαν να τους προσφέρουν! Η απόγνωση και η έλλειψη αυτοεκτίμησης τους έσπρωχνε συχνά σε αυτοκτονίες και η "εύκολη λύση" ήταν αυτή, που αν μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τα παιδιά αυτών αν προτιμούσαν την αποζημίωση ή το πατέρα τους, ξέρουμε τί θα απαντούσαν! Απλά κανένας δεν έδινε και πολλή σημασία σε ανθρώπους που κλαίνε γιατί δεν μπορούν να πουν στα παιδιά τους πως δεν είναι ικανοί να φέρουν ψωμί στα παιδιά τους! Αλλωστε μία ξυλιά στη πλάτη μας πονάει περισσότερο από το να τη φάει ο διπλανός μας και είμαστε καλοί όταν είμαστε έξω από το χορό και εύκολα κρίνουμε τους άλλους, εμείς έχουμε πάντα δικαιολογίες...

Το χρήμα κατάφερε να χτίσει παλάτια ή να τα γκρεμίσει, εύκολα αγόραζε συνειδήσεις και έφτιαχνε θρύλους! Αν θυμηθούμε τις αφίσες που είχαμε κατά καιρούς δει σε διάφορα σπίτια, είχαν φωτογραφίες από ήρωες, ηθοποιούς, τραγουδιστές! Συνήθως έφευγαν από τη ζωή νεαροί! Πώς και έτσι?

Εύκολα μπορείς να απαντήσεις, αν δει τα δικαιώματα που παίρνουν οι ζωντανοί θρύλοι! Αν ζητήσεις από ένα rock star ή ηθοποιό να έρθει στο πάρτι σου, θα σου πάρει μία περιουσία, ενώ όταν κάποιος είναι παλιός, δεν είχε υπογράψει πουθενά για δικαιώματα, αυτοί έπαιζαν για να ζήσουν! Αν δούμε ποιοί παλαιοί ηθοποιοί και τραγουδιστές πέθαναν στη ψάθα, είναι πολλοί! Κάποια στιγμή, νομίζω στην Αμερική, άρχισαν να φτιάχνουν τα πρώτα συμβόλαια που ζήτησαν δικαιώματα! Δικαιώματα που είναι ικανά να ζήσουν ένα θρύλο μετά από κάποια επιτυχία του στη ζωή!

Η Monroe, Jim Morrison, Dean και άλλοι τέτοιοι παλαιοί έμειναν ήρωες και ζωντανοί απλά γιατί δεν κοστίζουν τίποτα για τις δισκογραφικές πια από κόστος, δεν θα πληρώσουν πουθενά αν βγάλουν πάλι κάποιες "αδημοσίευτες" παρτιτούρες ή προσωπικά τους είδη στην αγορά, το κέρδος θα είναι όλο δικό τους! Δεν πρόκειται να παραπονεθούν αφού πια δεν υπάρχουν, για το πανηγύρι που στήνεται γύρω από το όνομά τους και δεν έχουν παιδιά για να κάνουν μηνύσεις και να πάρουν αποζημιώσεις! Φαντάσου τώρα γιατί δεν βγαίνουν νέοι τόσο δυνατοί όσοι αυτοί, γιατί απλά φοβούνται οι εταιρίες τους πως θα σηκώσουν πόδι, πως τα κέρδη τους θα τα μοιραστούν με τους ίδιους! Αλλωστε κανένας δεν πρόκειται να μας υποσχεθεί πως ο νέος ήρωας για τα δωμάτιά μας, δεν πρόκειται να βρεθεί νεκρός από ναρκωτικά ή να κριθεί ένοχος για παιδική πορνογραφία, ή πως δεν θα τον σκοτώσει κάποιος παράνομος εραστής!

Κρατούν έτσι ήρωες ασπρόμαυρους για τα δωμάτια, είναι σίγουρο κέρδος και χωρίς ρίσκα! Οσο φυσικά διαφημίζεις σωστά το προϊόν και είναι εύκολο αυτό πια (πχ η SONY έχει κινηματογραφικά στούντιο, αλλά και εταιρία δισκογραφική, έχει και όλα τα υπόλοιπα) γιατί λίγοι έχουν τα πάντα και μπορούν να κάνουν ήρωες το καθένα και μάλιστα με λίγα χρήματα και ρίσκα...

Αλλος που άξιζαν περισσότερο νεκρός από ζωντανός ήταν ο M. Jackson που όπως είχαμε δει, πια είχε μεγαλώσει, τον κυνήγησαν για παιδεραστία, είχε ακριβή ζωή και απαιτήσεις, ενώ ο κόσμος που τον άκουγε πια είχε μεγαλώσει και δύσκολα θα πήγαινε να κλείσει εισητήρια με τις τιμές που είχε! Πόσο περισσότερο που λόγω ηλικίας και ό,τι χρειάζονταν από φάρμακα για να αντέξει τις περιοδείες του ποτέ δεν ήσουν σίγουρος πως θα έρθει στη συναυλία του! Είχαν ακυρωθεί είδη αρκετές περιοδείες του ανά το κόσμο! Ποιά ήταν η λύση? Να φύγει όσο ακόμα τους παίρνει, πριν κάψει εντελώς το χαρακτήρα του Ήρωα που προσπαθούσαν χρόνια να κρατήσουν με όλα τα νόμιμα και άνομα μέσα!

Πόσα λεφτά άραγε έπρεπε να διαθέσουν για να αφήνουν στη μνήμη μας "ατσαλάκωτο" το M.J. μετά τις τόσες φορές που χρειάστηκε να τον δούμε σε δικαστήρια, σε φωτογραφίες ή βίντεο που προβάλλονταν κατά καιρούς σε όλο το κόσμο με παιδιά? Μια η μύτη του έφευγε, μία δεν άντεχε τα "φάρμακα" που τον κρατούσαν στα πόδια του για τις συναυλίες, μια που έπρεπε να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα κόλπα του με τα παιδιά, πράγμα ασύμφορο, γεράματα και μάλιστα άσχημα! Ετσι λοιπόν πήγαν στο πλάνο Νο2 με απλούς υπολογισμούς, που ήταν να φύγει!

Μετά όλοι ξέχασαν τα παιδάκια που έπαιζε, σε κανένα δεν έκανε εντύπωση που όλοι ξαφνικά ξανά έγιναν φαν του και όλοι τραγουδούσαν τα τραγούδια του! Σε κανένα δεν έκανε εντύπωση που ξαφνικά το "Θρύλερ" βγήκε από την αφάνεια και έγινε συλλεκτικός δίσκος και η κηδεία του έγινε με χολιγουντιανή παραγωγή, που μόνο vip μπορούσαν να είναι στο στάδιο του! Δεν μας έκανε εντύπωση που τόσες χιλιάδες δολ. για δικαιώματα για να προβληθεί ο θάνατός του πού πήγαν, ποιός τα πήρε, γιατί κάποιος τα πήρε, και αυτός έμεινε στην ιστορία σαν καλός! Σύντομα θα δούμε πολλά "νέα" του τραγούδια, πολλές αφίσες να στολίζουν κάποια δωμάτια...

...αφιερωμένο το θέμα σε αυτούς που νεκροί αξίζουν περισσότερο και σε αυτούς που δημιουργούν είδωλα!

ΠΗΓΗ: http://ligesskepsis.blogspot.com/


Share on Facebook