"Στους δρόμους για την ομάδα τους, για τους μισθούς τους;;"

"Η παράνοια της σημερινής κοινωνίας δεν έχει όρια, και εκφράζεται και σ'αυτό που ονομάζεται οπαδισμός. Πώς είναι δυνατόν, χιλιάδες άνθρωποι να... ξοδεύουν χρόνο και ενέργεια για μία μια ομάδα μπάσκετ/ποδοσφαίρου κλπ, δίχως να έχουν κανένα άμεσο όφελος χρηματικό, επαγγελματικό, οικογενειακό, πνευματικό, πολιτισμικό, υγείας ή περίθαλψης; Πώς είναι δυνατόν πολλοί από αυτούς όταν η κοινωνία τους καλεί σε υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων στους δρόμους να πίνουν καφέδες, αλλά όταν η ομάδα τους υποβιβαστεί, να κάνουν όπως το παιδί που του κλέβουν το παιχνίδι;

Το Σύστημα έχει επιτάξει και τον αθλητισμό σε ρόλο ναρκωτικού του νου, ως μέσο αποπροσανατολισμού από τα φλέγοντα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, που επηρεάζουν άμεσα τις οικογένειες. Και μάλιστα χρησιμοποιεί, τον ευερέθιστο και προβλέψιμο φίλαθλο που 'πονάει' την ομάδα του ως μαριονέττα για να σκηνοθετεί και να παρουσιάζει 'θεατρικά έργα' γεμάτα ένταση, αγωνία, πόνο, πάθος, τη στιγμή που τα ίδια τα σανίδια βρωμάνε σαπίλα. Ίσως τελικά στο μικρόκοσμο του αθλητισμού να υπάρχουν όλες συνιστώσες που ορίζουν και την πραγματική ζωή στην πραγματική ζωή, με τη διαφορά ότι ο οπαδός είναι απλά θεατής. Άλλος κλωτσάει την μπάλα. Μπορεί να δουλεύει σαν το σκυλί όλη μέρα με ένα αφεντικό δυνάστη, αλλά όταν η ομάδα του υποβιβαστεί αντιλαμβάνεται ξαφνικά την έννοια 'αδικία'. Την έννοια του 'αυτοσεβασμού' θα την αντιληφθεί ποτέ;"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ


Share on Facebook