"Η Εθνική που (δεν) αγαπάμε..."

"Σου γράφω για την Εθνική και με αφορμή ότι μέχρι και τις παραμονές της διοργάνωσης, δεν νομίζω να κάνω λάθος, αλλά αισθάνομαι σε μεγάλο βαθμό ότι στην Ελλάδα ελάχιστοι ασχολούνται με αυτήν! Μόνο ελάχιστοι τελικά νιώθουν ομάδα τους την Εθνική! Άσχετα αν σε όποια ενδεχόμενη επιτυχία θα βγουν πάλι να...

πανηγυρίζουν όλοι, σχετικοί και άσχετοι μαζί!
Είναι παράλογο; Και ναι και όχι.
Οχι, γιατί αν δεν σε συνδέει με την Εθνική ο παίκτης με τον οποίο έχεις ταυτιστεί επειδή φοράει τη φανέλα της ομάδας που αγαπάς, (πολύ μεγάλο λάθος δηλαδή, αλλά έτσι δυστυχώς έχεις μάθει...), είναι δύσκολο να ταυτιστείς με μια Εθνική που αποτελείται από αντιπάλους που... δεν αγαπάς.
Και όταν πάνω απ' όλα βάζεις τη συλλογική ...ομαδάρα σου και τίποτα άλλο! Δείτε άλλωστε και τα καθημερινά πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Δεν υπάρχει ούτε τώρα τις παραμονές Εθνική στο κύριο θέμα...
Και μένουν σαφώς λίγοι να πιστεύουν στην αυτονόητη σύνδεση με μια ομάδα που είναι η Εθνική ομάδα της πατρίδας σου, στο δημοφιλές μάλιστα άθλημα που αγαπάς.
Με άλλα λόγια, επιλέγεις. Είσαι οπαδός της ομάδας σου και δεν ξεκολλάς ούτε όταν πρόκειται για την Εθνική, ή είσαι Ελληνας και γουστάρεις την Εθνική, ανεξάρτητα και πάνω από την ομάδα με την οποία είσαι κολλημένος; Ανάλογα με το πώς αισθάνεται ο καθένας. Αλλά να το καταλαβαίνουμε!

Άλλο οι αδυναμίες κι άλλο η αδιαφορία...

Πάσχουμε άλλωστε στη χώρα μας γενικότερα από έλλειψη παιδείας και πολιτισμού. Και μη μας κάνει εντύπωση αν αυτό φαίνεται και στο θέμα που εξετάζουμε εδώ! Γιατί κανείς άλλωστε δεν γεννιέται με το να ξέρει πώς ν' αγαπάει τον τόπο του. Αυτό σου το μαθαίνει κάποιος. Δεν έρχονται οι άνθρωποι στον κόσμο με ...εμφυτευμένο αίσθημα δικαίου ή αδίκου ή προτιμήσεων κ.τ.λ. Εμείς οι ίδιοι στην πορεία, τα μαθαίνουμε. Από τα σημαντικότερα, δηλαδή να είμαστε καλοί, να σεβόμαστε τους άλλους, ν' αγαπάμε το περιβάλλον, να έχουμε και να προστατεύουμε τους φίλους τους, να έχουμε αξίες…, μέχρι και τη στάση και τα πιστεύω μας σε πιο ασήμαντα θέματα.
Στην Εθνική του μεγάλου προπονητή Ότο Ρεχάγκελ, που επί των ημερών του απογειώθηκε στις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, σε όλους, και πριν το 2004 αλλά και μετά, μας εφταιγαν διάφορα, και είμαστε αυστηροί κριτές (συνήθως δικαιολογημένα). Όμως τώρα αν ρωτήσεις όλη την χώρα αν προτιμάει:
α) να πάει στο Μουντιάλ και αποκλειστεί με την μια, προσπαθώντας να παίξει όμορφο ποδόσφαιρο,
β) να πάει στο Μουντιάλ με την γνωστή τακτική «όλοι πίσω, πασούλες τα σέντερ μπακ, χτυπάμε σε καμιά αντεπίθεση και τα σχετικά» και να προκριθεί στην επόμενη φάση. Η μεγάλη πλειοψηφία θα απαντήσει το πρώτο! Λες κι έμαθαν από τις συλλογικές ...ομαδάρες τους έτσι! Ή λες και μένουν στη Βαρκελώνη ή τη Μαδρίτη...
Εγώ παίρνω θέση και απαντώ βέβαια, το δεύτερο! Κι οι άλλοι μάλλον θα πανηγυρίσουν και τότε άλλωστε, αν τύχει και γίνει... Δεν εχει ομως νοημα να αποκλειστεις...πιο θεαματικά. Ειμαστε μια ομαδα μικρών άντε μετρίων δυνατοτητων. Δεν αλλάζει αυτό. Και ανάλογο υλικό έχουμε. Αρα τι να ανταπαραταξουμε στην ανωτεροτητα, άλλων ομάδων; Η Εθνικη σίγουρα δεν ειναι και δεν ήταν ελκυστική στο μάτι. Αν ήμασταν η Ισπανία και παίζαμε έτσι, αν ήμασταν η Αγγλία ή η Ολλανδία, κ.τ.λ. θα δεχόμουν κάθε ένσταση. Αλλά δεν είναι!

Προσπάθεια κι ότι βγει...

Αυτούς έχουμε, αυτό παίζουμε. Αυτοι οι παίκτες που αποτελούν την Εθνική, δεν είναι παίκτες που διακρίνονται για τα σπουδαία τεχνικά τους προσόντα, ούτε στους συλλόγους τους διακρίθηκαν για κάτι τέτοιο. Αλλά, πονηριά, υπομονή, καλή άμυνα. Οσο θυμάμαι το ποδόσφαιρο, αυτό έκαναν, αυτό κάνουν και αυτο θα κάνουν, οσες ομάδες υστερούν σε τεχνική και σε ταχύτητα από την πλειονότητα των αντιπάλων. Κι ούτε κάποιος σύλλογος μας πήγε ποτέ καλύτερα στο εξωτερικό με άλλο στυλ. Και η Ελλαδα του Ρεχάγκελ, το κάνει αρκετά καλά και εδω και χρόνια, ουδείς τολμάει να την υποτιμήσει. Αυτο το τελευταίο, αυτό το "ψήλωμα" στα μάτια των αντιπάλων σε σχέση με το παρελθόν, ειναι ενα μεγάλο κέρδος, ότι κι αν λένε δήθεν περί τακτικής. Θυμάστε άλλωστε π.χ. πως σκόραρε η Γαλλία και προκρίθηκε; Γέλαγε ο κόσμος όλος (πλην Ιρλανδών βέβαια...).
Να κάνουμε κριτική π.χ. στην Εθνική και στο Ρεχάγκελ αν παίζουν κάποια στιγμή παίκτες οι οποίοι δεν είναι οι καλύτεροι ή και δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους, και όχι κάποιους άλλους (αν υπάρχουν βέβαια καλύτεροι), είναι λογικό.
Να κριτικάρουμε όμως π.χ. γιατί δεν παίζει ...ωραίο ποδόσφαιρο η Εθνική μας (και αυτό να το κάνει κάποιος ...σημαία του, λες και βλέπει κανένα ...υπερθέαμα από τους συλλόγους, που κάθε χρόνο είναι και χειρότεροι, ειδικά οι μεγάλοι), αυτό είναι τελείως παράλογο! Δηλαδή πότε έπαιξε ...ωραίο ποδόσφαιρο και το αναπολούμε τώρα?

Να τα δώσουν όλα!

Δεν είναι ότι δε θέλουμε, αν μπορούσε να γίνει κι αυτό, αλλά δε μπορούμε να το έχουμε ως πρώτο κριτήριο υποστήριξης της Εθνικής! Εδώ ολόκληρη Εθνική Βραζιλίας, η οποία αντλεί παίκτες από μία απίστευτη – σε ποσότητα και ποιότητα – δεξαμενή ταλέντων, «αναγκάστηκε» προκειμένου να μείνει μέσα στους τίτλους, να υιοθετήσει τελείως «ευρωπαϊκές» πρακτικές. Και δείτε ακόμα και αρκετούς που άφησε έξω από τη φετινή αποστολή.
Περιμένουμε βέβαια από τους παίκτες και τον Ότο να μας δώσουν ό,τι καλύτερο γίνεται. Με αρκετή περιέργεια περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα στο φετεινό Μουντιάλ. Το τι ΔΕΝ μπορεί να κάνει απέναντι στα "θηρία" τού διεθνούς ποδοσφαίρου το ξέρουμε ήδη. Περιμένουμε σαφώς μια συνολικά αξιοπρεπή εμφάνιση και μια όσο γίνεται αξιοπρεπή θέση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα δείγματα γραφής στα φιλικά ήταν από αποθαρρυντικά έως απογοητευτικά. Αλλά ποια σημασία μπορούν να έχουν τα φιλικά; Καμία. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να αποδείξουν οι διεθνείς στη Νότιο Αφρική από το Σάββατο πλέον, ότι είναι ορεξάτοι και φρέσκοι από δυνάμεις Ιούνιο μήνα. Κατά πόσο έχουν προετοιμαστεί ψυχολογικά γι’ αυτό το ιστορικό ραντεβού με τη δόξα, ώστε να φροντίσουν να μην εξελιχθεί σε ένα νέο ραντεβού με την ταπείνωση, όπως συνέβη στην πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας σε τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου, το '94 στην Αμερική.
Να μαθουμε να την αγαπαμε την Εθνική, δεν το εχουμε μαθει ακομα. Ούτε μετά κι απο το 2004! Την κριτικαρουμε πάρα πολύ αυστηρά. Σπάνια όμως, σχεδόν ποτέ, τολμαμε να κριτικάρουμε ετσι τις δικες μας συλλογικές ομάδες...
Και φτάσαμε στο σημείο - για να θυμήσω και κάτι άλλο σχετικά πρόσφατο - τον περασμένο Νοέμβριο, φιλικό πριν τα μπαράζ με την Ουκρανία, με την εν ενεργεία πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία, κάτοχο του αμέσως προηγούμενου Μουντιάλ του 2006, στο Καραισκάκη είχε μόνο σχεδόν δύο χιλιάδες θεατές που και αυτοί ...βρίζανε. Οι Ολυμπιακοί τους Παναθηναϊκούς, οι Παναθηναϊκοί τους Ολυμπιακούς και μεμονωμένα κάποιους παίκτες! Που αλλού γίνονται αυτά;
Εμένα θα μου αρκει να τα δώσουν όλα, να μην ...κοροιδεύουν. Ό,τι εχουν, να το δώσουν. Και σαν αυτό που έκαναν Μόρας και Πλιατσικας στην Ουκρανία. Που κουτσαίνοντας και χωρίς σχεδόν να μπορούν να περπατήσουν, έμειναν μέσα, μόνο και μονο για να συνεχισουμε 11 εναντιον 11. Με το αναλογο ρισκο για πολύ μεγαλύτερη ζημιά.
Ας τα κοιταμε ολα, αναλογιζομενοι ποιο ποδοσφαιρο, ποιας χώρας αντιπροσωπευουν αυτοι οι παικτες. Και ας το αντιπαραβάλουμε αυτό το ποδοσφαιρο που αντιπροσωπευουν, με το τι εχουν καταφέρει…
Νομίζω ότι δεν δικαιούμαστε να κάνουμε εύκολα προβλέψεις. Ναι, δεν είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι, ναι δεν αισθανόμαστε καλυμμένοι με το ρόστερ που διαθέτουμε, ναι δεν μας γεμίζει και ο τρόπος με τον οποίο παίζουμε, αλλά όταν αρχίσει το έργο, κανείς μας δεν ξέρει τελικά τι θα δει. Ειδικά αυτή η ομάδα (με όποιο ρόστερ) μας έχει συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις. Γιατί όχι ακόμη μία;
Και κλείνοντας: Καλή τύχη στην Εθνική μας ομάδα! Τη χρειάζεται αλλά και την αξίζει!"

Αναγνώστης


Share on Facebook