"Θεατής στην απόλυτη παρακμή του ελληνικού μπάσκετ"

"Μετά από όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας είναι λίγα αυτά που δε με κάνουν να ντρέπομαι που είμαι ελληνίδα. Ένα από αυτά τα λίγα ήταν το ελληνικό μπάσκετ. Άθλημα που αγαπώ σαν θεατής και μόνο. Και λέω «ήταν» γιατί αυτή εδώ η Δευτέρα με βρίσκει χιλιόμετρα μακριά από ότι αγαπούσα μέχρι χθες.

Εχθές λοιπόν βρέθηκα στο ΣΕΦ, ενθουσιασμένη που κατάφερα να βρω εισιτήρια για τον...

τελικό, ήμουν προϊδεασμένη φυσικά για όλα τα «γαλλικά» που θα άκουγα και ήμουν έτοιμη να το εντάξω στον χαβαλέ και μόνο παίρνοντας γατί όχι μέρος σε όλο αυτό το πανυγηράκι. Φυσικά κάποιοι άλλοι, οι γνωστοί άλλοι, είχαν διαφορετική άποψη.

Τα δακρυγόνα και οι κροτίδες πρωταγωνίστησαν στον χθεσινό τελικό. Μέχρι ένα σημείο ήταν όλα δικαιολογημένα έχοντας πάντα την επιείκεια σύμμαχο. Γιατί και εγώ σαν γνήσια γαυρίνα είχα ενοχληθεί για τα σφαλτσοφυρίγματα στον αγώνα της Τετάρτης, γιατί θεώρησα ότι κάποιοι δε δίνουν το δικαίωμα στην ομάδα μου να προσπαθήσει για το κάτι παραπάνω, γιατί τα σφυρίγματα δημιούργησαν κακή ψυχολογία στην ομάδα μου και καλή ψυχολογία στον αντίπαλο.

Και φυσικά θύμωσα που είδα έναν παίχτη της κλάσεως του Διαμαντίδη να συμπεριφέρεται όπως ο κάθε τυχαίος. Και όχι από εμπάθεια, κάθε άλλο, γιατί πάνω από κάθε ομάδα και κάθε χρώμα είναι το μπάσκετ. Και αυτό με έμαθε να εκτιμώ τους καλούς παίχτες και τις καλές ομάδες.

Περισσότερο όμως εξοργίστηκα όταν είδα χθες ένα πανό αναρτημένο μέσα στο γήπεδο που καταριόταν το συγκεκριμένο παίχτη με τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο.

Κ απογοητεύτηκα που δεν υπήρξε ΕΝΑ χέρι να το κατεβάσει.

Τεράστιες διακοπές του αγώνα, μπουκάλια, φωτοβολίδες ήρθαν αντιμέτωπα με την υπομονή μου και τη θέληση να δω έως τέλους αυτόν τον τελικό. Κάτι που φυσικά δεν είδα πότε. Και όχι επειδή αγανάκτησα και έφυγα νωρίς, όχι εγώ εκεί έμεινα, αλλά επειδή η παιδεία σας «κύριοι» είναι τέτοια που η κόρνα της λήξης δεν ακούστηκε ποτέ.

Και πείτε μου εσείς κύριοι Διαμαντίδη και Tεόντοσιτς, τι παράδειγμα δώσατε στα νέα παιδιά που τριγυρνάνε με μια πορτοκάλι μπάλα στα γήπεδα της γειτονιάς τους και σας έχουν πρότυπο?

Πες που εσύ νεαρέ χούλιγκαν που η αρρώστια σου σε κάνει να νιώθεις μεγάλος όταν βάζεις φωτιές και σπας ένα Στάδιο ΕΙΡΗΝΗΣ & ΦΙΛΙΑΣ τι θα σου χει μείνει σε μερικά χρόνια?

Πες μου εσύ κύριε με τι σφυρίχτρα στον λαιμό τι κατάλαβες που έγινες ακόμα μια φορά γραφικός και ίσως ακόμα πιο πλούσιος?

Πείτε μου εσείς πρόεδροι των δυο αυτών αξιόλογων Ευρωπαϊκών ομάδων πως νιώθετε που σήμερα ακόμα και άνθρωποι του NBA γελάνε μαζί μας?

Πείτε μου και εσείς προπονητές πως χαλιναγωγείτε τα νηπιαγωγεία σας που πληρώνονται με χρυσό?

Πες μου και εσύ δημοσιογράφε πόσο καλά νιώθεις που σήμερα στις εφημερίδες σου πανηγυρίζεις το πρωτάθλημα ή δικαιολογείς την οργή του κόσμου?

Πες μου εσύ εκπαιδευτικέ αν η Άλγεβρα και η Επανάσταση του '21 αρκούν για να μάθει ένα παιδί ποια είναι οι διαφορά του από τα ζώα?

Πείτε μου εσείς φίλοι αστυνομικοί τι ακριβώς ψάχνατε λίγο πριν μπούμε στο γήπεδο? Και πως όλα αυτά που πετάχτηκαν και δημιούργησαν χάος βρέθηκαν με μαγικό τρόπο στις κερκίδες και στον αγωνιστικό χώρο?



Και μετά απ' όλα αυτά να σας πω εγώ πόσο λίγη με κάνατε να νιώσω. Να σας πω πόσο λυπάμαι που πήρα μέρος σε όλη αυτή την παρωδία. Να σας πω πόσο μεγάλη αηδία ένιωσα βλέποντας το κασκόλ της ομάδας μου στα χέρια μου και παρακολουθώντας τους φίλους μου Παναθηναϊκούς να γιορτάζουν το πρωτάθλημα τους. Μα πάνω απ' όλα να σου πω ότι με τέτοια τερατουργήματα στον χώρο του αθλητισμού δεν έχεις καμία σωτηρία φίλε Έλληνα. Μηδένισες τον πολισμό, μηδένισες τον αθλητισμό, μηδένισες το πνεύμα σου.



Καλή τύχη σου εύχομαι Έλληνα σε όποια γωνιά της γης και αν βρεθείς στο εξής. Γιατί τη χώρα σου ΕΣΥ την σκότωσες, κανένας άλλος."

Αναγνώστης


Share on Facebook