Οταν ο Αβραμόπουλος αποφάσιζε να στηρίξει τον Σαμαρά για την ηγεσία έκανε όνειρα για ένα ανοιχτό, δημοκρατικό κόμμα της κεντροδεξιάς, χωρίς μηχανισμούς και κολλητούς, στο οποίο ο ίδιος θα είχε κορυφαία θέση, επηρεάζοντας καθοριστικά τη φυσιογνωμία και την πορεία του. Επτά μήνες αργότερα δεν έχει μείνει τίποτα ζωντανό από όσα ήλπισε. Το κόμμα...
ανήκει στη λαϊκή Δεξιά, ασκεί λαϊκίστικη πολιτική λέγοντας "όχι σε όλα", και διοικείται από ένα κλειστό σύστημα εμπίστων του αρχηγού, στο οποίο ο ίδιος δεν έχει πρόσβαση. Τον άκουγα να "θρηνεί" από τον Μάρτιο για τα τεκταινόμενα και αποφάσισα να τα γράψω στις 8 Μαΐου. Οι αναγνώστες του veto300 θα θυμούνται ότι πρώτα εδώ διάβασαν ότι διαφωνεί με την καταψήφιση του μνημονίου διάσωσης της χώρας, με την περιθωριοποίηση και διαγραφή της Ντόρας, με την πολιτική Σαμαρά απέναντι στην Τουρκία, όπως και με το σύστημα εξουσίας της Ρηγίλλης -και με τους ανθρώπους που το συγκροτούν. Η απογοήτευσή του κορυφώθηκε χθες, όταν άκουσε τον αρχηγό της ΝΔ να θεσπίζει δυο θέσεις αντιπροέδρων αντί της μιάς και μοναδικής, που θεωρούσε ότι δικαιωματικά του ανήκει.
Share on Facebook
Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
Η μοναξιά του Αβραμόπουλου
