"Πληρωμή, με τη ζωή μας"

"Βουρκώνω. Θυμάμαι. Ανατριχιάζω. Λυπάμαι. Θυμώνω.
Και προσεύχομαι.
Αυτό έμεινε. Πόση δύναμη να έχει μια προσευχή, όταν δεν σου έχει μείνει καθόλου πίστη;
Όταν ο θυμός και η οργή σου στραγγίζει κάθε ικμάδα δύναμης, που θα έπρεπε να δίνεις εκεί που πρέπει;
Όταν δυό ζευγάρια...

μάτια σε κοιτάνε, στα βάθη τους, και σε ρωτάνε «τι είπε ο γιατρός;»
Όταν ο κόμπος σου έχει φράξει το λαιμό, και η οργή το μυαλό;
Τί κουράγιο να δώσεις, και ποιες αλήθειες να εκστομίσεις;
Πόσο δυνατά να σφίγγεις το χέρι, που έχει χωθεί τοσοδούλικο στην παλάμη σου;
Όταν η ζωή του ανθρώπου σου, η ζωή σου, κρέμεται από υλικά που δεν υπάρχουν, από μηχανήματα που δεν λειτουργούν, από χειρουργεία που δεν γίνονται, από φάρμακα που είναι εκτός λίστας, από, από, από….

Σε ποιόν να φωνάξεις; Σε ποιόν να προσπέσεις και ποιόν να παρακαλέσεις; Ναι, να παρακαλέσεις, για τα δίκια σου, για τα κεκτημένα σου, για τα πληρωμένα σου. Δεν κοιτάς εγωισμούς και αξιοπρέπεια, να σώσεις κοιτάς, με όποιο κόστος κι ας είναι και πανωπροίκι. Να πληρώσεις τα πληρωμένα, δεν σε νοιάζει αρκεί να σωθεί. Με το αυτονόητο, ένα χειρουργείο. Κι ας πληρώσεις, γάζες και οινόπνευμα, γιατί ούτε καν αυτά υπάρχουν.

Κάποιος είπε πως για να θυμάσαι τί είναι ζωή να πηγαίνεις μια φορά την βδομάδα σε ένα νοσοκομείο και ένα νεκροταφείο. Σήμερα ούτε καν αυτό δεν χρειάζεται, έρχεται αυτό σε σένα, αρκεί να ανοίξεις την τηλεόραση. Περιφέρουν τον πόνο τους, την αγανάκτησή τους, την απελπισία τους, την ανάγκη τους. Να κάνει κάποιος, κάτι. Ο όποιος. Κάποιος πάντως. Να σωθεί ο άνθρωπός τους, που τόσα χρόνια πλήρωνε και πλήρωνε και τώρα καλείται να πληρώσει ξανά. Με την ζωή του. Τις λαμογιές τους, τις κλεψιές τους, τις κομπίνες τους. Δεν τους έφτασαν τα λεφτά του. Θέλουν και τη ζωή του.
«τί είπε ο γιατρός;»

Τρέχα. Ψάξε. Σώσ’ την."
http://mediasoup.gr/

Share on Facebook