Ενα ακατοίκητο νησάκι απέναντι από την Αίγινα ανοίγει την αγκαλιά του στους επισκέπτες καθημερινά μέχρι τη δύση του ηλίου και προσφέρει ξεχωριστές στιγμές ομορφιάς, χαλάρωσης αλλά και κάτι απρόσμενο.... Στενή επαφή με ελάφια, παγόνια και κρι-κρί, τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, που κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους λουομένους.
Στο νότιο άκρο της Αίγινας, απέναντι από το χωριό Πέρδικα, υπάρχει η Μονή, ένα νησάκι που οφείλει το όνομά του στο μοναστήρι της Παναγιάς της Χρυσολεόντισσας. Μόνο οκτώ λεπτά απόσταση με το καΐκι το χωρίζουν από την Πέρδικα και η ορατή του πλευρά από κει -ένας ξερός κωνικός βράχος- δεν προδίδει κανένα σημάδι ζωής. Κάθε φορά που μπαίνω στο καΐκι για να περάσω απέναντι, το συναίσθημά μου είναι ίδιο και απαράλλαχτο: χαρά και προσμονή για στιγμές απέριττης ομορφιάς σε ένα προστατευμένο περιβάλλον άγριας φύσης. Ετσι και τώρα, έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας, έψαχναν τα μάτια μου με αγωνία να διακρίνουν στην προκυμαία τα καραβάκια που θα μας πέρναγαν απέναντι. Είναι νωρίς ακόμη και δεν έχει κόσμο. Τα μαγαζιά στον πλακόστρωτο δρόμο της Πέρδικας έχουν ανοίξει, τα τραπεζομάντιλα στρωμένα και αρτυσμένα με λουλούδια και οι προετοιμασίες για το μεσημεριανό έχουν αρχίσει. Ρωτάμε τη Χρυσούλα, η οποία, καθισμένη στη σκιά, καθαρίζει κεράσια για να φτιάξει γλυκό, προς τα πού να κατευθυνθούμε. Μας δείχνει τον «Αη Νικόλα», το καΐκι του κυρ Αντώνη, που χρόνια τώρα οργώνει καθημερινά το θαλάσσιο διάδρομο όσες φορές χρειαστεί.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: http://www.milamouprasina.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=403:-----8-----&catid=3:2010-04-07-14-51-42&Itemid=8
Share on Facebook