"Πώς γίνεται να πεθάνεις πριν ζήσεις αυτές τις απόλυτες στιγμές;"

"Οταν ακούω για γυναίκες που πεθαίνουν στον τοκετό, νιώθω ένα κρύο χέρι να σφίγγει την καρδιά μου.
Ισως επειδή θυμάμαι την περίδο της εγκυμοσύνης μου.
Με πόση λαχτάρα, αγκαλιασμένοι, κάναμε με τον άντρα μου σχέδια για το μωρό.
Το ονοματάκι του, τα ρουχαλάκια του, τα ταξίδια που θα πάμε μαζί.
Δε μπορώ να φανταστώ πως γίνεται να πεθάνεις πριν ζήσεις αυτές τις απόλυτες στιγμές ...
οικογενειακής ευτυχίας.
Μη γελάτε οι ανύπαντροι, πρόκειται για ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΕΣ στιγμές.
Δυστυχώς έχουμε χάσει μία φίλη κι'εμείς, μερικές μέρες μετά τον τοκετό της από επιπλοκές.
Πίσω της έμειναν δύο γονείς και δύο πεθερικά κουρέλια.
Και ένα ράκος( ο σύζυγος) που μεγαλώνει τα δίδυμα που δε γνώρισαν ποτέ τη μαμά τους.
Δυστυχώς, παρ'όλο που έχουν περάσει χρόνια, δεν έχει καταφέρει να συνέλθει.
Ντροπή.
Δεν είμαι επιστήμονας και δε θέλω να καταδικάσω ολοκληρωτικά τους γιατρούς, αλλά αρκετά με το "Αλεξάνδρα" και το "Ελενα".
Είναι πολλά τα κρούσματα τελευταία.
Προσωπικά, ενώ σκόπευα να γεννήσω το επόμενο παιδί σε Δημόσιο, τελικά προτιμώ να πουλήσω εκείνο το χωράφι του πατέρα μου και να πάω στο Ιασώ η το Μητέρα παρά να τρεμουν τα πόδια μας και τους εννιά μήνες...
Ντροπή."

ΜΗΤΕΡΑ...






Share on Facebook