"Τι άφησε πίσω το Μουντιάλ"

"Το Μουντιάλ τελείωσε.
Θυμάμαι την μελαγχολία που με κυρίευε όταν ήμουν μικρός και μια σημαντική αθλητική διοργάνωση (τότε «σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις» ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα Μουντομπάσκετ, τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα στίβου κ.ο.κ.) περνούσε στην ιστορία. Σήμερα όμως;
Αλήθεια, τι μας αφήνει πίσω του το 19ο Μουντιάλ. Ίσως τις δύο τεσσάρες της Γερμανίας στην δεύτερη φάση. Άντε και το χαμένο πέναλτι του Γκίαν Ασαμόα στον προημιτελικό με την Ουρουγουάη-την μοναδική...

αυθεντική δραματική στιγμή του τουρνουά. Από κει και πέρα, βιώσαμε μια αποθέωση του δυαδικού συστήματος (τα περισσότερα ματς έληξαν 1-0), έναν τελικό που θύμιζε μη στημένο παιχνίδι μεταξύ αδιάφορων ομάδων β’εθνικής κατηγορίας Ελλάδος και μια Παγκόσμια Πρωταθλήτρια η οποία- παρά τον αναμφισβήτητο ταλέντο των ποδοσφαιριστών της- σήκωσε την Κούπα, σκοράροντας οκτώ φορές σε επτά ματς. Κάτι σαν την Ελλαδάρα στο Γιούρο δηλαδή.

Αλλά και τα τέσσερα (τουλάχιστον…) προηγούμενα Π.Κ. τι έχουν προσθέσει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία; Τι θυμόμαστε πέρα από το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο (κι αυτό λόγω της διαφήμισης), τους σπασμούς του Ρονάλντο και τα κουτουλίδια του Ζιντάν; Που είναι τα highlight του απώτερου παρελθόντος; Που είναι η Βραζιλία του Πελέ και η Αργεντινή του Μαραντόνα (του παιχταρά, όχι του χοντρομπαλά που το παίζει προπονητής); Που είναι η Ολλανδία των seventies, η Ιταλία του ‘82 και η ( Δυτική) Γερμανία του ’90; Για να μην το χοντρύνουμε κιόλας με Γκαρίντσα, Πούσκας, Τσάρλτον κλπ.

Η αλήθεια είναι πως το ποδόσφαιρο σε εθνικό επίπεδο ψυχορραγεί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως την περίοδο 2004-2008 πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν η Ελλάς (sic) των ανύπαρκτων υποδομών, των βρόμικων πρωταθλημάτων και του ανύπαρκτου ταλέντου. Σε ένα άθλημα όπου πλέον κυριαρχεί η ταχύτητα και η δύναμη (κι όχι η τεχνική κατάρτιση όπως παλιότερα) οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές φτάνουν στο καλοκαίρι «καμένοι» από το εξοντωτικό πρόγραμμα του Τσάμπιονς Λιγκ, της Πρέμιερ Λιγκ, της Serie A και της Πριμέρα Ντιβισιόν. Με 70-80 παιχνίδια στα πόδια του ο άσος του σήμερα βλέπει το Μουντιάλ (Γιούρο/Κόπα Αμέρικα) ως μια αγγαρεία, ως μια υποχρέωση την οποία πρέπει να βγάλει αναίμακτα, χωρίς τραυματισμούς και με την μικρότερη δυνατή κούραση αφού τον περιμένει μπροστά του μια ακόμα δυσκολότερη σεζόν.

Ακόμη και ο τηλεθεατής όμως είναι εξαντλημένος. Παλιότερα, περιμέναμε όλοι το Μουντιάλ για να δούμε μπαλίτσα. Να απολαύσουμε τους διαφόρους Ζίκο, Σώκρατες, Πασαρέλα, Κέμπες τους οποίους κοζάραμε μόνο σε κλεφτά δίλεπτα στις εκπομπές του Γιάννη Αργυρίου στην ΕΡΤ 2. Σήμερα, έχουμε μπουχτίσει να βλέπουμε, να ξαναβλέπουμε και να ξανά-μανά βλέπουμε τις φάτσες του Μέσι, του Ρομπίνιο και των λοιπών νοτιοαμερικάνων σε κανάλια που παίζουν μπάλα 24/7…

Το Μουντιάλ τελείωσε. Η μαγεία όμως εξακολουθεί να υπάρχει.Στο ίντερνετ. Χάρη στο YouTube μπορεί κανείς να απολαμβάνει ανά πάσα στιγμή αγώνες όπως το Ιταλία-Δ.Γερμανία 4-3 (1970), Ιταλία- Βραζιλία 3-2 (1982), Δ.Γερμανία-Γαλλία 3-3, 5-4 πέναλτι (1982), Βέλγιο-ΕΣΣΔ 4-3 (1986)- όλα τα μεγάλα ματς των Παγκοσμίων Κυπέλλων που αγαπήσαμε. Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε…"
http://mediasoup.gr/



Share on Facebook