"Θα ήθελα να ξεχάσω"

"Αυτό από ένα άρθρο σε κάποια εφημερίδα πρίν λίγα χρόνια
Ο πικρός απολογισμός ενός εθελοντή δασοπυροσβέστη
Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να φωνάζουν και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι την στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπήρχε σωτηρία.Τα αφεντικά του...
έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε γι αυτό.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολάυσουν το θέαμα χωρίς να βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.
Θά ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας
Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα πού κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θά ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές των συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή την λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.
(Θα ήθελα να ξεχάσω το κλάμα του άνδρα μου όταν γυρίζοντας από Καλαμάτα βλέπαμε τα μαύρα βουνά γύρω μας και την απελπιστική ησυχία που μας περιέβαλε)
Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς πού μας περιτριγύρισαν.
Μα δεν θα ξεχάσω τους συναδέλφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη γι αυτούς περιοχή.
Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν ,που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε,πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητά τους μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφεραμε 4 παιδιά και ένα όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων,να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν επάνω μου και ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΜΟΥ."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ




Share on Facebook