«παιδιά ο υπουργός…»

Σήμερα το πρωί, σταμάτησα για λίγο σε κεντρικό café του Ηρακλείου σε μια παρέα γνωστών για ένα εσπρεσάκι στο πόδι. Καθώς κουβεντιάζαμε, λέει ο ένας, «παιδιά ο υπουργός…»

Γυρίζω και βλέπω τον Γιώργο Βουλγαράκη να...
ανηφορίζει βιαστικά τον πεζόδρομο, με casual ντύσιμο, μόνος, σκυφτός, χωρίς να κοιτάει δεξιά – αριστερά…

Έκανα να τον φωνάξω να πιούμε καφέ και να τα πούμε, γνωριζόμαστε άλλωστε από παλιά, Ηρακλειώτες κι οι δυο… μέχρι να το σκεφτώ, είχε στρίψει στη γωνία.



Μου έκαναν εντύπωση όμως κάποια πράγματα…

Καταρχήν το ότι – σίγουρα – τον αναγνώρισαν όλοι οι θαμώνες και κανείς δεν τον χαιρέτησε… Που οι «παλιές εποχές» που ερχόταν στο Ηράκλειο και κατά δεκάδες οι «πολιτικοί παράγοντες» και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι τον περιστοίχιζαν και «πάλευαν» για μια φωτογραφία.

Έπειτα το ότι περπατούσε τόσο βιαστικά και με σκυμμένο κεφάλι… Όλοι τον θυμόμαστε ψηλό, περήφανο και αγέρωχο, να περπατάει και να μοιράζει χαμόγελα και πειράγματα σε γνωστούς και φίλους.

Αυτά βέβαια, στην προ του Βατοπεδίου εποχή…



Μπορεί φυσικά ο άνθρωπος να ήταν προβληματισμένος με κάτι, ή απλά βιαστικός, όμως η εντελώς αντίθετη εικόνα από αυτή που τον είχαμε συνηθίσει, δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντύπωση… και όχι πάντοτε θετική.



Μανόλης Φούμης



http://mpfoumis.blogspot.com/


Share on Facebook