"Δεν ήξερε, δεν ρώταγε η κυρα-Ρίκα;"

"Μέχρι στιγμής αρνούμαι πεισματικά να γράψω οτιδήποτε για τον δικό μου Σωκράτη. Γιατί δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν τις μνήμες μου. Τις κρατώ εγωιστικά για μένα. Αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκριά μου μετά την κατάπτυστη άποψη, γιατί μόνο άρθρο δεν αποκαλείται αυτό...



το λιβελογράφημα, της κυρα-Ρίκας.

Ο Σωκράτης ήταν για μένα ο πρώτος και ο μοναδικός αρχισυντάκτης που γνώρισα ως τώρα. Επί 10 συναπτά έτη, θα έκλεινα το Σεπτέμβρη. Είναι όπως τον αποκαλούσα σε συναδέλφους «ο αρχισυντάκτης αυτής της ζήσης».

Η «ελευθερία» είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τον Σωκράτη. Κι εμάς μας άφηνε ελεύθερους μέσα στο γραφείο να λειτουργούμε χωρίς μπαμπούλες και να κάνουμε το ρεπορτάζ όπως εμείς θεωρούσαμε σωστό. Πάντοτε. Τέσταρε τη δημιουργικότητα, την ευρηματικότητα, το ηθική μας. Ήξερε ποιος ήθελε να την καταχραστεί την ελευθερία και ποιος τη σεβόταν.

Δεν του άρεσαν οι άσκοπες φλυαρίες. Μόνιμη επωδός του ήταν «Την είδηση, πες μου την είδηση». Τα ήξερε όλα όσα γίνονταν ακόμη κι όταν δεν ήταν εκεί. Ή νομίζαμε ότι δεν είναι. Σε παρακολουθούσε και σε κοιτούσε μέσα στα μάτια. Σπάνιο για τις μέρες μας αλλά ήξερε να τα διαβάζει. Είχε πίστη στον Θεό, βαθιά θρησκευόμενος, όχι θρησκόληπτος. Σε ενέπνεε. Δεν έπασχε από το κομπλεξ της εξουσίας, σου χάριζε ελευθερία χωρίς να τρέμει από τον φόνο της «καρέκλας».

Επαναλαμβάνουμε διαρκώς, εμείς οι δικοί του άνθρωποι, τα πνευματικά του παιδιά ότι δεν του κάνουμε αγιογραφία, απλά λέμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.

Αυτός ήταν ο Σωκράτης. Που νευρίαζε με την αδικία. Ήταν ο λόγος για να βγει από τα ρούχα του. Όλα τα άλλα τα αντιμετώπιζε με χιούμορ. Ήξερες ότι όταν ύψωνε τη φωνή η χειρότερη βρισιά που θα σου έλεγε ήταν «Ρε άνθρωπε του Θεού.». Στην προκειμένη περίπτωση ο Σωκράτης μας θα έλεγε, «πω, πω πατάτα που έκανε η Βαγιάνη! Ρόμπα ρε παιδιά, ρεζίλι». Δεν θα σου έσουρνε αυτά που εμείς λέμε ή γράφουμε και παίρνουν πολλά «μπιμπ» ή καρ#@#**.

Ποτέ δεν θα τολμούσε να κριτικάρει έναν νεκρό. Έναν νεκρό με αυτό τον τρόπο, όπως άδικα χάσαμε τον Σωκράτη ως φυσική παρουσία. Γιατί το πνεύμα του, η φωνή του, οι ιδέες του, οι μνήμες του είναι και θα είναι ζωντανές μέσα μας. Για πάντα. Όχι, μόνο τώρα αυτή τη στιγμή. Για μας θα είναι η πρώτη είδηση πάντα. Δεν θα διαρκεί όσο ένα τηλεοπτικό δελτίο.

Αλλά που να ξέρει η κυρα-Ρίκα. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο σεβασμός στον νεκρό ακόμα κι αν ήταν εχθρός. Στην σύγχρονη ελλαδίτσα τα απωθημένα και η εμπάθεια βαφτίζονται «ελεύθερη έκφραση και τόλμη» ....κρίμα ! «Ο νεκρός δεδικαίωται». Ίσως από ορθογραφία να μην σκίζω, να ενοχλώ τους οφθαλμούς της κυρα-Ρίκας, αλλά από ιστορία δεν πιάνομαι. Μάλλον εκεί υστερεί εκείνη.

Αλλά που να ξέρει η κυρά-Ρίκα. Δεν μεγάλωσε σε ένα φτωχικό σπίτι με χαλασμένη σκεπή που έμπαζε νερό. Και ακόμη κι εκείνη τη στιγμή που βούρκωνε ο καιρός, ο Σωκράτης πάλι αστειευόταν και έλεγε απλά «Θα βρέξει που να πάρει» Γιατί ο πατέρας της είχε αρκετά χρήματα για να ζει πλουσιοπάροχα.

Αλλά που να ξέρει η κυρα-Ρίκα. Ο Σωκράτης ξεκίνησε τις έρευνες με τα «φακελάκια» και τις ελλείψεις στα νοσοκομεία το 1993 στο New Channel. Το 1995 έκανε τον υπουργό Υγείας, Μανώλη Σκουλάκη να υποβάλει την παραίτησή του με την μνημειώδη ατάκα «Ντέπομαι που είμαι υπουργός» μετά το ανατριχιαστικό του ρεπορτάζ στο Νταού Πεντέλης. Το dopping στην Ελλάδα, τα «φρουτάκια», η παράγκα του ποδοσφαίρου, το παραδικαστικό μερικά από τα θέματα του και άλλες έρευνες για διασπάθιση δημοσίου χρήματος ή για μεγαλοεπιχειρηματίες, που άλλοι τους γλείφουν, εκείνος τα έβαζε μαζί τους. Ρεπορτάζ, ιδέες του που έκαναν πασίγνωστο και τρανό γνωστό μεγαλοδημοσιογράφο- συγγνώμη αλλά επειδή ξεχναώ πως τον λένε, μπορώ να τον λέω σκουλήκι; Αφού οι μοναδικές έρευνες της «κυρίας» είναι «Ποιες στάσεις θα φορεθούν το καλοκαίρι; Πώς να τον ξε-σηκώσετε!» στο έγκυρο και έγκριτο ερευνητικό Cosmopolitan.

Αλλά που να ξέρει η κυρα-Ρίκα. Ο Σωκράτης διέδιδε το αθλητικό ιδεώδες μέσα από τα άρθρα του σε αθλητικές εφημερίδες, πολλές , τόσες που στο βιογραφικό της αποκλείεται να έχει. Η υπογραφή του έμπαινε φαρδιά πλατιά, το γράφω επειδή μπορεί να μην έβλεπε την εκπομπή στην οποία ήταν διευθυντής σύνταξης ή να μην άκουγε τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, αλλά ας ρωτούσε τον μπαμπά της, τον κ. Διακογιάννη που κινούνταν στον αθλητικό χώρο.

Αλλά που να ξέρει η κυρα-Ρίκα από τεχνολογία και πρόοδο. Αν μέναμε στην εποχή της ακόμη θα ανάβαμε τον υπολογιστή με κάρβουνο. Αχ, Σωκράτη ήσουν πολύ μπροστά από την εποχή σου, όπως ο αρχαίος Σοφός που τον κατηγόρησαν για διαφθορά των νέων της εποχής. Κι εσένα σήμερα σε κατηγορούν ότι διέφθειρες τους δεκάδες δημοσιογράφους που γαλουχηθήκαμε με τις αρχές και τα ιδεώδη σου και δεν πρέπει να είμαστε «ένας από αυτούς» επειδή μπορεί να χρησιμοποιήσαμε κρυφή κάμερα, να γράψαμε ανορθόγραφα και να μην διαβάσαμε Καμύ. Αλλά που ευτυχώς ξέρουμε να ανοίγουμε τον υπολογιστή και να μοντάρουμε, αν ξέρει η κυρα-Ρίκα ή μόνο από βιντεοκασέτες ξέρει;

Το πιο λυπηρό είναι ότι σε αυτή τη γυναίκα δίδεται βήμα με τα δικά μας λεφτά στην κρατική τηλεόραση για να κάνει 2% μέσο όρο τηλεθέασης, να αμείβεται με παχυλούς μισθούς και να βρίσκει γυαλί για να βγάλει το ψώνιο και την χολή της. Να γράφει την αρλούμπα της υπό το κοιμισμένο βλέμμα του Σταύρου Θεοδωράκη.

Η χολή του καθενός μπορεί να βαφτίζεται δημοσιογραφικό κρεσέντο, όμως κανένας σας δεν έχει το δικαίωμα να σπιλώσει τη μνήμη του δικούς μας Σωκράτη Γκιόλια. Γιατί για μένα προσωπικά πάντα θα ζει και θα υπάρχει μέσα μου. Απλά όποτε μου δίνεται ευκαιρία θα το φωνάζω να το μάθουν κι άλλοι, το ακούσατε κυρα-Ρίκα μας;

Υ.Γ. Ξέρετε η Ρίκα Βαγιάνη έχει μια στήλη στην εφημερίδα Lifo λέγεται «Αsk me anything», επειδή όμως δεν θέλω να της χαρίσω ούτε μια απορία μου, μπορώ να τη γράψω εδώ;

«Κυρα-Ρίκα ήξερα ότι λέτε κρύα αστεία, αλλά τόσο κακιά ήσασταν από πάντα ή μετά την κλιμακτήριο σας προέκυψε; »"


MRL
Share on Facebook