Τι Ξαναέμαθα Στην Τηλεόραση

Ο Πέτρος Κωστόπουλος γράφει για όσα έμαθε στο «Greek Idol»


Το 'χα ξεχάσει το άθλημα της τηλεόρασης. Κατά τύχη το ξανανακάλυψα, με το «Greek Idol». Πήγα για πλάκα ένα βράδυ που με κάλεσε η Ρούλα κι έμεινα εκεί για ένα τρίμηνο.

Ξανάζησα κάτι που αρχικά το είχα...
ζήσει το 1994 και μου είχε αρέσει πολύ, με τον «Πέτρο και το Λύκο» και το «Αργά», που το εγκατέλειψα λόγω δουλειάς, και που το ξαναβρήκα το 2004 με τον «Υποψήφιο», ο οποίος μου άφησε πικρή γεύση διότι ήταν αποτυχία. Τα νούμερα έτσι έλεγαν, οπότε τι να πω εγώ; Ότι ήταν καλό και δεν το κατάλαβε ο κόσμος; Διαβάζω κατά εποχές διάφορες χαζομάρες από τάχα κουλτουριάρες τηλεκριτικούς για το ποιες είναι καλές ή κακές εκπομπές. Δεν ξέρω ποιες είναι καλές, αλλά κακές είναι σίγουρα όσες δεν τις βλέπει κανένας ή τις βλέπουν πολύ λίγοι άνθρωποι. Δεν φταις αναγκαστικά εσύ πάντα, αλλά πάντα το λαμβάνεις ως προσωπική αποτυχία. Εγώ με τον «Υποψήφιο» είχα μαραζώσει. Μέχρι που μια μέρα το σκέφτηκα καλύτερα και κατάλαβα τι είχα κάνει. Ότι ήθελα, δηλαδή, να κάνω στην Ελλάδα ένα διαγωνισμό επιχειρησιακού ταλέντου! Είναι σαν να πήγαινα στο Ουζμπεκιστάν για να κάνω διαγωνισμό υψηλής τεχνολογίας. Επειδή πέτυχε στην Αμερική, λες να το κάνεις και στην Ελλάδα. Πού πα’, ρε Καραμήτρο; Δηλαδή δεν έχουν καμιά άλλη προτεραιότητα οι Έλληνες στη ζωή τους, παρά να ανακαλύψουν επιχειρηματικές καινοτομίες;

Ναι, πέρασαν έξι χρόνια για να καταλάβω τι ακριβώς θέλουν οι Έλληνες τηλεθεατές. Και το κατάλαβα ένα βράδυ, όταν ο συμπαθέστατος για μένα και καφενόβιος Χρηστάρας βαρέθηκε στο «Greek Idol» να μάθει τα λόγια στα αγγλικά και τραγούδησε «Να, να, να, να, να». OK, του την πέσαμε, του την είπαμε, μας απάντησε ειλικρινά ότι το βρήκε βουνό το αγγλικό και φτάσαμε στην ψηφοφορία. Τον βγάλανε πρώτο, νομίζω, στο να παραμείνει. Κανείς δεν ήθελε τον Χρήστο να δουλέψει για να γίνει καλύτερος. Ο φραπές άρεσε σε όλους. Το αραλίκι άρεσε σε όλους. Εμείς ωραίοι είμαστε. Το γαμημένο το ΔΝΤ θέλει να μας τα πάρει. Γιατί γεννήθηκε ο Έλληνας; Για να δουλεύει πρωί βράδυ; Για να έχει το κάθε βλαμμένο κι άχρηστο αφεντικό πάνω από το κεφάλι του; Γιατί γεννήθηκε ο άνθρωπος; Ποιος είναι ο σκοπός του; Να γίνει Βέγγος; Αυτά τα κάνουν λαοί που απαρτίζονται από γκάου. Εμείς είμαστε ιστορικός λαός. Έχουμε δικαιώματα. Τα δικαιώματά μας μόνο στην ιστορία και στην υπόθεση της δημοκρατίας που θα έπρεπε να πληρώνουν όλοι οι λαοί σ’ εμάς θα αρκούσαν για να ’μαστε όλοι πλούσιοι. Γιατί οι συνθέτες και οι σκηνοθέτες παίρνουν δικαιώματα, δηλαδή; Ποιος έχει μάθει στους παγκόσμιους φλούφληδες τη φιλοσοφία, την ιατρική, τα μαθηματικά και τις παρτούζες; Ακόμα και οι γκέι έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα. Και έρχονται τώρα να μας βάλουν τα δυο ποδάρια σε ένα παπούτσι. Τι κι αν εκείνο το βράδυ έφυγε από το «Greek Idol» ένας άλλος άνθρωπος, που δούλευε; Έφτανε που ο Χρηστάρας γεννήθηκε με ωραία φωνή. Και επίσης το ότι μας έγραψε εμάς, την αρχή δηλαδή, στα παλιά του τα παπούτσια. Όλοι οι Έλληνες δεν έχουμε ένα ταλέντο; Άλλος χτυπάει καλό φραπέ, άλλος είναι genius στο τάβλι, άλλος ψαρεύει με τις ώρες στο λιμάνι και άλλος μπορεί να χτυπήσει 24 σφηνάκια χωρίς να ζαλιστεί. Πήγα κι εγώ, ο μαλάκας, να βγάλω ταλέντα επιχειρηματίες. Κι έτσι μου έμεινε το τραύμα.

Τώρα όμως τα πράγματα τα είδα πιο ωραία. Με αποζημίωσε για τη βλάβη που μου έκανε η τηλεόραση. Ανακάλυψα ένα νέο εαυτό. Και ένα νέο εργαζόμενο στο πρόσωπό μου. Πας στο κανάλι, σε βάφουν λίγο, πίνεις και κανένα ουισκάκι για να χαλαρώσεις και κάθεσαι σε μια καρέκλα. Λες καμιά κουβέντα με τους διπλανούς για ζέσταμα και αρχίζουν να παρελαύνουν μπροστά σου οι υποψήφιοι αοιδοί. Η Ρούλα, ως παρουσιάστρια, κάνει όλη τη δουλειά. Μέσα έξω, πάνω κάτω, χορεύει, χτυπιέται, φωνάζει, οργανώνει, κάνει χιλιόμετρα, καλύπτει τρύπες και επιπλέον παρουσιάζει. Εσύ κάθεσαι. Μόλις τελειώσει ο κάθε αοιδός, κάνεις ένα πράγμα που το έχεις κάνει χιλιάδες φορές σπίτι σου. Λες τις μαλακίες που έλεγες στον καναπέ για το ίδιο σόου που γινόταν χωρίς εσένα. Εγώ βρήκα μεγάλη ευκολία σε αυτό. Δε σκέφτομαι να πω άλλα, σαν σωστός Έλληνας. Λέω αυτά που έλεγα στον καναπέ βλέποντας παρόμοια σόου. Βρίζεις κανέναν άλλο κριτή, όπως θα έκανες με ένα φίλο σπίτι σου, χωρίς παρεξήγηση, τύπου «Τι λε’, μωρέ μαλάκα, που σ’ αρέσει αυτός, ο άνθρωπος φτύνει βατράχια», περνάνε τρεις ώρες και μετά συμβαίνει κάτι απίστευτο. Σε πληρώνουν κι από πάνω. Αυτό είναι το ιδανικό επάγγελμα για τους Έλληνες. Οι Έλληνες, κακά τα ψέματα, είμαστε γεννημένοι για κριτές. Όλοι από το πρωί μέχρι το βράδυ κρίνουμε όλους τους άλλους γύρω μας. Τους άλλους ανθρώπους, τις άλλες γυναίκες, τις άλλες δουλειές. Το κάνουμε επί παντός επιστητού. Για την πολιτική, για το ποδόσφαιρο κυρίως, για το μπάσκετ, για την τεχνολογία, για τα ρούχα, για τα παπούτσια. Κάθε Έλληνας είναι ένας ολοκληρωμένος κριτής του σύμπαντος. Μία δυσκολία μόνο έχει το επάγγελμα για τους Έλληνες όταν το κάνεις στην τηλεόραση, σε ένα τάλεντ σόου: Πρέπει να πεις και καμιά καλή κουβέντα για κανέναν. Να παραδεχτείς ότι κάποιοι έχουν ταλέντο. Έχουν καλή φωνή, είναι όμορφοι. Ε, τώρα θα μου πεις, άμα σε πληρώνουν και Έλληνας να είσαι, ακόμα κι αυτό μπορείς να το κάνεις, να πεις καλή κουβέντα.

Διάβασε τη συνέχεια στο Nitro που κυκλοφορεί



Share on Facebook