Δυο σταχτοπούτες, ένα γοβάκι...

Η ιστορία μπορεί να σας είναι οικεία. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής,
ένα χαμένο... γοβάκι ψάχνει την κάτοχό του. Πρίγκιπας δεν υπάρχει στη δική
μας ιστορία, αλλά... ο Θεός της μπάλας, που ψάχνει τη βασίλισσα του ανάμεσα σε
δύο σταχτοπούτες. Ολλανδία και Ισπανία, διεκδικούν το τρόπαιο του Μουντιάλ
(21.30, ΝΕΤ) για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Του Δημοσθένη Χριστόπουλου

Μια από τις δύο λοιπόν θα γίνει η όγδοη ομάδα που κατακτά το Μουντιάλ και
θα προσθέσει το όνομά της πλάι στην Βραζιλία (5 τρόπαια), την Ιταλία (4
τρόπαια), την Γερμανία (3 τρόπαια), την Αργεντινή (2 τρόπαια), την
Ουρουγουάη (2 τρόπαια), την Γαλλία (1 τρόπαιο) και την Αγγλία (1 τρόπαιο).

Η... "οράνιε" κατάρα

Για την Ολλανδία, η κατάκτηση αυτής της κούπας αποτελεί, ιστορικά, ένα
μεγάλο απωθημένο. Στο παρελθόν έχει βρεθεί άλλες δυο φορές στον τελικό της
διοργάνωσης, μια το 1974 και μία το 1978, αλλά δεν κατάφερε καμία από τις
δυο φορές να πανηγυρίσει. Πολλοί υποστηρίζουν πως εκείνη η ομάδα της
Ολλανδίας, των δυο συνεχόμενων τελικών Μουντιάλ αποτελεί ίσως την καλύτερη
Εθνική όλων των εποχών. Μια ομάδα που η μπάλα που έπαιζε έφτασε σε σημείο
να χαρακτηριστεί "total football" εξαιτίας της τελειότητάς της. Και τις δυο
φορές βρήκε απέναντι της τις πολύ δυνατές διοργανώτριες, το '74 την Δυτική
Γερμανία και το '78 την Αργεντινή, και ηττήθηκε με 2-1 και 3-1 αντίστοιχα
γεγονός απόλυτα φυσιολογικό αλλά που δημιούργησε ένα μύθο γύρω από μια
μεγάλη ομάδα που δεν κατάφερε ποτέ να μετουσιώσει την ποιότητά της σε
τίτλο.

Αλλά και άλλες χρονιές η Ολλανδία φάνταζε φαβορί για την κατάκτηση του
Μουντιάλ χωρίς ποτέ να καταφέρνει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Πάντα
ξεκινούσε δυναμικά και στα πρώτα παιχνίδια έδειχνε ικανή να φτάσει μακριά
παίζοντας μεγάλη μπάλα όμως μόλις η διοργάνωση έφτανε στην νοκ άουτ φάση με
ένα κακό παιχνίδι έμενε έξω. Φέτος, η Ολλανδία την πάει... ανάποδα την
δουλειά. Με εξαίρεση το παιχνίδι με την Βραζιλία δεν φόρτσαρε σε κανένα
σημείο της διοργάνωσης. Αντίθετα, για πρώτη φορά στην ιστορία της έπαιξε
επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αγωνίστηκε όσο της χρειαζόταν με στόχο απλά να
νικήσει χωρίς καν να εντυπωσιάσει. Αποτέλεσμα; Έξι νίκες σε ισάριθμα
παιχνίδια και στον τελικό για πρώτη φορά μετά το 1978. Άραγε θα είναι φέτος
η στιγμή που η ιστορία θα της δώσει αυτό που της χρωστάει ή η "κατάρα" που
την θέλει να λυγίζει την πιο κρίσιμη στιγμή θα επαληθευτεί και φέτος;

Η ισπανική... υπέρβαση

Μπορεί άραγε να θεωρηθεί υπέρβαση η παρουσία μιας ομάδας με την ποιότητα
της Ισπανίας στον τελικό; Για οποιαδήποτε άλλη ομάδα με τέτοιο ρόστερ για
κανέναν λόγο! Για την Ισπανία, ναι! Ο λόγος δεν είναι άλλος από την
προϊστορία της. Μια Εθνική που πάντα είχε ομαδάρα, πάντα είχε ένα ρόστερ
που αποτελούνταν από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης και του κόσμου και
πάντα (μα πάντα!) έκανε απογοητευτικές εμφανίσεις και αποχαιρετούσε την
διοργάνωση με χαμηλά το κεφάλι. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που η Ισπανία ήταν
τόσο "κλασσική λούζερ" που είχε φτάσει στο σημείο να μην υπολογίζεται καν
σαν ένα από τα φαβορί παρά το παραδοσιακά, πολύ καλό ρόστερ της.

Δυο χρόνια πριν ωστόσο, η... νέα φουρνιά των Ισπανών παικταράδων έδειξε
ότι μάλλον διαφέρει στην νοοτροπία και κατέκτησε το Euro. Δυο χρόνια
αργότερα, στο Μουντιάλ, έπρεπε να αποδείξει πως η κατάκτηση του Euro δεν
ήταν απλά μια παρένθεση στην αδιάφορη παρουσία της Ισπανίας στις μεγάλες
διοργανώσεις αλλά η απαρχή μιας ομάδας που εκτός από την ποιότητα είχε και
τον χαρακτήρα για μεγάλα πράγματα. Και το πέτυχε! Έκανε την πρώτη υπέρβαση
φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της στον ημιτελικό του Μουντιάλ.
Έκανε την δεύτερη υπέρβαση αποκλείοντας την, εντυπωσιακή μέχρι εκείνη την
στιγμή, Γερμανία και περνώντας στον τελικό επίσης για πρώτη φορά στην
ιστορία της. Πλέον καλείται να κάνει μια ακόμα υπέρβαση και στην πρώτη της
παρουσία σε τελικό Μουντιάλ να το κατακτήσει κι όλας. Καθαρά τυπικά, πορεία
της Ισπανίας είναι ήδη πετυχημένη. Κακά τα ψέματα όμως, στο ισπανικό
στρατόπεδο κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος απλά με την παρουσία στον
τελικό. Το άγχος και η δίψα για την κούπα βρίσκονται στα ύψη.

Βίοι παράλληλοι

Δυο παρόμοιες περιπτώσεις ομάδων λοιπόν, δυο Εθνικές με μια διαχρονική
ποιότητα που πάντα απογοήτευαν τους λαούς που τις στήριζαν. Τώρα είναι η
μεγάλη ευκαιρία τους να επανορθώσουν και τα μάτια όλου του πλανήτη είναι
καρφωμένα πάνω τους. Μια από τις δυο θα γίνει η νέα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια
και παράλληλα η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που θα κατακτήσει το Μουντιάλ εκτός
Ευρώπης, κάτι που δεν το έχει καταφέρει καμία άλλη στο παρελθόν. Η συνέχεια
επί της οθόνης...

Η "χρυσή βίβλος" των τελικών (σε παρένθεση η χώρα στην οποία διεξαγόταν το
Μουντιάλ):

1930 (Ουρουγουάη): Ουρουγουάη-Αργεντινή 4-2
1934 (Ιταλία): Ιταλία-Τσεχοσλοβακία 2-1
1938 (Γαλλία): Ιταλία-Ουγγαρία 4-2
1950 (Βραζιλία): Βραζιλία-Ουρουγουάη 1-2*
1954 (Ελβετία): Δυτική Γερμανία-Ουγγαρία 3-2
1958 (Σουηδία): Σουηδία-Βραζιλία 2-5
1962 (Χιλή): Βραζιλία-Τσεχοσλοβακία 3-1
1966 (Αγγλία): Αγγλία-Δυτική Γερμανία 4-2
1970 (Μεξικό): Βραζιλία-Ιταλία 4-1
1974 (Δυτική Γερμανία): Δυτική Γερμανία-Ολλανδία 2-1
1978 (Αργεντινή): Αργεντινή-Ολλανδία 3-1
1982 (Ισπανία): Ιταλία-Δυτική Γερμανία 3-1
1986 (Μεξικό): Αργεντινή-Δυτική Γερμανία 3-2
1990 (Ιταλία): Γερμανία-Αργεντινή 1-0
1994 (ΗΠΑ): Βραζιλία-Ιταλία 0-0 (πεν. 3-2)
1998 (Γαλλία): Γαλλία-Βραζιλία 3-0
2002 (Ιαπωνία-Νότιος Κορέα): Βραζιλία-Γερμανία 2-0
2006 (Γερμανία): Ιταλία-Γαλλία 1-1 (πεν. 5-3)

*Σε εκείνο το Μουντιάλ δεν υπήρχε τελικός, οι τέσσερις ομάδες που έφταναν
στα ημιτελικά συγκροτούσαν έναν όμιλο με τη πρώτη της της βαθμολογίας να
κατακτά το τρόπαιο. Στην τελευταία αγωνιστική ωστόσο, η Βραζιλία με την
Ουρουγουάη ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση με την "σελεσάο" να παίρνει το
τρόπαιο ακόμα και με ισοπαλία την στιγμή που η Ουρουγουάη ήθελε μόνο νίκη.
Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για έναν άτυπο τελικό.

ΠΗΓΗ: http://www.soccerplus.gr/article/dyo-staxtopoytes-ena-gobaki


Share on Facebook