O Σπανούλης σε ρόλο... Τσε Γκεβάρα!

Ο Σπανούλης με την απόφασή του να φύγει από τον Παναθηναϊκό και να πάει
στον Ολυμπιακό αρνείται την μοίρα του και επιχειρεί να την αλλάξει,...

αποτινάσωντας το ρόλο του "δεύτερου βιολιού".

Του Γιάννη Συμεωνίδη

Υπάρχουν δύο είδη «προδοτών» στον αθλητισμό. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν
αυτοί που αγαπούν περισσότερο τα χρήματα από τη φανέλα ή, τέλος πάντων,
σκέφτονται πως η καριέρα τους δεν θα κρατήσει αιώνια, έχουν οικογένεια να
ταΐσουν και πρέπει να δουν το συμφέρον τους. Πρόκειται, ασφαλώς, για μια
σεβαστή επιλογή ζωής για την οποία ο αθλητής δεν έχει να απολογείται σε
κανέναν, με την εξαίρεση ίσως της συνείδησής του…

Θα ήθελα, όμως, να σταθώ στη δεύτερη κατηγορία «προδοτών». Σε εκείνους,
δηλαδή, που ακόμα κι αν δεν την ξέρουν, εφαρμόζουν στην πράξη την εξής ρήση
του Οσκαρ Ουάιλντ: «Όσοι είναι πιστοί γνωρίζουν μόνο την τετριμμένη πλευρά
της ζωής. Είναι οι άπιστοι, όμως, αυτοί που γνωρίζουν τις τραγωδίες της»…

Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει ο Βασίλης Σπανούλης. Σκεφτείτε τον,
ωστόσο, να τέλειωνε, μετά από πολλά χρόνια, την καριέρα του στον
Παναθηναϊκό χωρίς να είχε μεταπηδήσει στο μεσοδιάστημα στον αιώνιο
αντίπαλο, τον Ολυμπιακό. Οι οπαδοί του «τριφυλλιού» θα τον χαρακτήριζαν
«σημαία» της ομάδας, όπως τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη ή
τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Κάθε σπουδαία προσωπικότητα, όμως, ζητά την
αναγνώρισή της ως μοναδικής σε αυτό το σύμπαν.

Θα έφευγε, για παράδειγμα, ο Τσε Γκεβάρα από την Κούβα, αν δεν τον
«καπέλωνε» η ισχυρή φιγούρα του Φιντέλ Κάστρο; Φυσικά κανείς δεν μπορεί να
αλλάζει τα δεδομένα της ιστορίας για να αποδείξει κάποια θέση του, αλλά
αφήστε με να έχω τις αμφιβολίες μου…

Φυσικά ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα. Η Λάρισα, στην οποία
γεννήθηκε, πόρρω απέχει από το Μπουένος Άιρες του «κομαντάντε», ο ίδιος δεν
υπήρξε ποτέ γιατρός παρά μόνο μπασκετμπολίστας, ενώ σε φυσική εμφάνιση
μάλλον υπολείπεται του γενειοφόρου επαναστάτη!

Ταιριάζουν, όμως, σε αυτό: και οι δυο διάλεξαν να διαγράψουν τη μοίρα
τους, αρνήθηκαν να μείνουν στην ιστορία ως δεύτερα «βιολιά» στον
Παναθηναϊκό του Ζοτς ή στην Κούβα του Φιντέλ.

Κι αν ο Τσε προτίμησε το μοναχικό θάνατο στα βουνά της Βολιβίας, ο
Σπανούλης διάλεξε τη μοναξιά της κατακραυγής της μισής Ελλάδας και της
αποθέωσης της άλλης μισής. Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, η εξαίρεση στον
κανόνα είναι το ριζικό ανθρώπων που ξεπερνούν το μέτριο…

ΠΗΓΗ: http://www.soccerplus.gr/
Share on Facebook