Προς ΓΓΑ: Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εκπέμπει SOS!

Πέρασαν 28 χρόνια από την ημέρα που πάτησα το πόδι μου σ' εφημερίδα. Εκεί
στο Μέγαρο της Βραδυνής, Πειραιώς 9-11, ήταν το «ΦΩΣ». Μόλις είχα μπει στο
Λύκειο... στα 15 και δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου ότι ένα χόμπι, θα
γινόταν αργότερα επάγγελμα.

Του Νίκου Συνοδινού

Πέρασαν 28 χρόνια από την ημέρα που πάτησα το πόδι μου σ' εφημερίδα. Εκεί
στο Μέγαρο της Βραδυνής, Πειραιώς 9-11, ήταν το «ΦΩΣ». Μόλις είχα μπει στο
Λύκειο στα 15 και δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου ότι ένα χόμπι, θα
γινόταν αργότερα επάγγελμα. Με χρέωσαν στον Γιώργο Καστρινάκη για τα
περαιτέρω. «Γιώργο κοίτα που μπορεί να βοηθήσει ο μικρός» του είπε ο Νίκος
Καρελλάς. Με ρώτησε ποιο άθλημα μου αρέσει, πού μένω και τι χρόνο έχω. Μετά
τις απαντήσεις, έλαβα... οδηγίες.

Κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινα ούτως ή άλλως στο γήπεδο. Ε, πλέον κρατούσα
και στοιχεία για τα παιχνιδάκια της Αθήνας, κι έτρεχα μετά να πάω εκεί στην
Ομόνοια, να συναντήσω, τον Γιώργο Ζουρίδη, τον Βασίλη Τσούμπα, το Νίκο
Ρατσιάτο, τον Κώστα Αγγελόπουλο, για να γράψω τα παιχνίδια μου και να
«πάρω» και καμία επαρχία τηλεφωνικά.

Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Στα χωμάτινα γήπεδα της γειτονιάς μου. Ηλιούπολη,
Υμηττός, Αργυρούπολη, Βύρωνας... Χρόνια έζησα με το ερασιτεχνικό
ποδόσφαιρο, με τις αγωνίες των παραγόντων, το πάθος των παικτών, τις
οδηγίες των προπονητών. Και πάντα από κει μέσα. Απ' τον μεσαίο πάγκο, που
κάθονταν τότε οι δημοσιογράφοι. Μαζί με τον παρατηρητή και τον γιατρό του
αγώνα.

Γιατί σας τα γράφω όλ' αυτά και σας ζαλίζω; Αποφάσισα να βγάλω από μέσα
μου τον καημό και τον θυμό μου. Τα μηνύματα που έχω πάρει και μ' έχουν
θορυβήσει. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο σβήνει. Η Πολιτεία του έχει γυρίσει
την πλάτη. Επιχορηγήσεις δεν υπάρχουν. Δεν δίνονται καν αυτά τα ψίχουλα που
προσέφεραν ελπίδα στους παράγοντες, ότι κάτι υπάρχει στο πλάϊ τους. Αυτό
που αποτελούσε ουσιαστικά ηθική στήριξη. Μίλησα με αρκετούς προέδρους
Ενώσεων. Από κάθε γωνιά της Ελλάδας διαφαίνεται συρρίκνωση του αριθμού των
σωματείων. Και μάλιστα σημαντική. Αδυναμία συμμετοχής...

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αποτελεί κύτταρο πολιτισμού. Λαϊκή έκφανση
ζωής. Αυτά τα σωματειάκια κρατάνε τα παιδιά στα γήπεδα. Αυτά τα διατηρούν
στον αθλητισμό. Εκεί όπου μπορεί να μην μαθαίνουν το πως θα μοιάσουν στον
Μέσι, τον Βίγια και τον Ρονάλντο, αλλά βγαίνει η άμιλλα, ο συναγωνισμός, η
κοινωνικότητα, η φιλία, το συναίσθημα. Εκεί που γυμνάζονται, εκτονώνονται,
μαθαίνουν να λειτουργούν συνολικά, συζητούν, αντιπαρατίθενται, ξεσκάνε,
χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν ένα κάρο λεφτά.

Ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού οφείλει εδώ και τώρα να πάρει θέση. Και
βέβαια να μην υποχρεώσει κάθε σωματειάκι για να πάρει 1.500 ευρώ να
πληρώσει σε δικηγόρους και φοροτεχνικούς τα διπλά, γιατί απλούστατα δεν θα
το κάνει ποτέ.

Για τον Πάνο Μπιτσαξή είναι ώρα ευθύνης. Και πρέπει να κάνει το σωστό
προκειμένου να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο έχει τοποθετηθεί στην
θέση του. Να δείξει ότι η Πολιτεία δεν γυρίζει την πλάτη στο ερασιτεχνικό
ποδόσφαιρο. Δεν σχεδιάζει και δεν επιθυμεί να το πετάξει στην θάλασσα,
δένοντάς του και μια πέτρα στο λαιμό. Δεν κάνω έκκληση. Φέρνοντας στη μνήμη
μου, τις λασπομαχίες στις γειτονιές της Αθήνας, οφείλω να το απαιτήσω.

ΠΗΓΗ: http://www.soccerplus.gr/


Share on Facebook