Μόλις το είδα. Νιώθω το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι όπως εκείνη τη μέρα που έμαθα για το θάνατο του Σωκράτη. Που ήταν ταυτόχρονα και το τέλος της ελεύθερης φωνής μας. Που ήταν και το τέλος αυτής της "τρέλας" που είχαμε για το τροκτικο...
1.500.000 άνθρωποι μπαίναμε στο blog και ρουφάγαμε τη κάθε ανάρτηση, τη κάθε λέξη.Ξανά και ξανά. Αμέτρητες φορές έμπαινα κάθε μέρα. Και μάθαινα. Μου μάθατε πώς να ψάχνω, να ενημερώνομαι.Μου μάθατε ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχε, εκτός από αυτόν του ΑΓΩΝΑ.Και ξεκίνησα κι εγώ.Δειλά στην αρχή. Με πείσμα μετά. Και συνεχίζω ακόμη και τώρα, παρ ότι οι δυνάμεις μου έχουν αρχίσει να με εγκαταλείπουν.Παρ ότι ο "κόσμος δεν ξυπνάει".Αλλά πότε ιστορικά "οι πολλοί" ήταν αυτοί που ξεκίνησαν κάτι?
Λέτε: "δεν ξέρουμε αν άξιζε".
Κι εγώ σας λέω μόνο αυτό: έχω τρία παιδιά. Αγωνίζομαι να αφυπνίσω γνωστούς και φίλους και άγνωστους και γείτονές μου.Συγκρούομαι με πολλούς κι απογοητεύομαι. Σφίγγω τα δόντια και προχωράω.Γιατί πρέπει να το κάνω.Αλλιώς θα ντρέπομαι να κοιτάζω τα παιδιά μου στα μάτια.Εγω δεν μπορώ να πω στα παιδιά μου το "καληνύχτα Ελλάδα".
Οι 17 σφαίρες στον Σωκράτη είχαν στόχο και όλους μας.Έπρεπε όλοι να το βουλώσουν.Όπως θα ξέρετε δεν το έχουν βουλώσει όλοι.Ακόμα.
Συγνώμη αν σας κούρασα. Είμαστε όλοι συναισθηματικά φορτισμένοι με το θέμα του Σωκράτη και ειδικά εσείς, οι δικοί του άνθρωποι.
Περιμένω να ξεκινήσετε.Θα είμαστε μαζί σας.Μόνο μην το αργήσετε.
φωτεινή
