Είμαι νέος δημοσιογράφος της εφημερίδας το ΠΟΝΤΙΚΙ. Είμαι 21 περίπου. Είμαι και εγώ ένας εκ των εκατομμυρίων αναγνωστών του troktikou πριν από τον θάνατό του.....
...Όταν πέθανε ο Σωκράτης εκείνο το πρωί είχα ήδη αποφασίσει να γίνω δημοσιογράφος. Το "κακό" μέσα μου είχε δημιουργηθεί όταν ήμουν 12 με 13. Δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής "άριστος" ή καλό παιδί. Όμως ήθελα να το κάνω. Όταν ο Σωκράτης πέθανε, έκλαψα ειλικρινά, όχι μόνο επειδή ήταν δημοσιογράφος αλλά επειδή ήταν όπως σωστά λέτε και στο video που δημιουργήθηκε "η φωνή του λαού" . Τι θα γινόταν σήμερα αν έκανε ανάρτηση το τροκτικό και έλεγε "Όλοι σήμερα στις 6 στο Συνταγμα". Αυτό φοβήθηκαν. Δεν θα κατέβαινε άλλωστε κάτω για να αντιμετωπίσει τους δολοφόνους του. Πιστεύω πως του είπαν "κατέβα γιατί θα σκοτώσουμε την οικογένεια σου" ή κάτι αντίστοιχο. Ήξερε, υποθέτω, ότι ετοιμάζεται να πεθάνει. Δεν πίστεψα ότι τον σκότωσαν "επαναστάτες" τρομοκράτες και αριστεροί παρακρατικοί. Ποτέ μου. Πίστεψα ότι τον σκότωσαν παρακρατικοί βαλτοί από αυτούς που τον ήθελαν νεκρό.
Όπως και να έχει τότε πείσμωσα. Ναι, τότε άρχισα να διαβάζω για να μπω σε ένα πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί να με γράψει σε ιδιωτική δημοσιογραφίας αν έμπαινα κάπου. Ώρες ατελείωτες. Και στο τέλος της ημέρας ειδησεογραφία. Ήθελα να την βλέπω να την παρακολουθώ. Ο Σωκράτης ζούσε τότε μέσα μου. Μπήκα σε σχολή δημοσιογραφίας και τελείωσα την ιδιωτική σχολή. Βρήκα δουλειά. Στην ΏΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ. Αθλητικός συντάκτης ενώ δεν μου άρεσε. Μετά σε ένα site αλλά και ένα blog. Σήμερα κατάλαβα τι υπηρετούσε το τροκτικό και τις διαφορές που είχε το δικό σας blog με εκείνο που δούλευα εγώ. ΧΑΟΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ. Πήγα στις 6μέρες και σήμερα στο ΠΟΝΤΙΚΙ σε εφημερίδα και site. Απληρωσιά, ώρες πολλές. Κόπος, μόχθος, αγωνία, υπομονή. Και ο Σωκράτης να μου θυμίζει γιατί δεν πρέπει να απογοητεύομαι ακόμα και σήμερα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι ο Σωκράτης ζούσε και ζει ακόμα μέσα μου. Ότι την πρώτη μέρα που ξεκινούσαν οι πανελλήνιες ξύπνησα και είπα "θα το κάνω. θα πετύχω. θα γίνω δημοσιογράφος. Κάποιος πέθανε επειδή έλεγε αλήθειες. Επειδή δεν φοβήθηκε. Εγώ γιατί να φοβηθώ; Εγώ γιατί να μην το κάνω; "
Ο Σωκράτης ήταν μέσα μου τότε, και σήμερα τρία χρόνια μετά ζει ακόμα μέσα μου. Μου προσέφερε τα ιδανικά που κανένας δεν θα μου τα δίδασκε ποτέ. Ακόμα και ο καλύτερος δημοσιογράφος όλων. Μου έμαθε να μην φοβάμαι. Ότι δεν πρέπει να το κάνω. Κάπως έτσι πορεύομαι. Μπορεί αρκετοί να τον ξέχασαν. Εγώ όμως όχι. Δεν ήταν ο θάνατος του που μου τα έμαθε όλα αυτά. Ήταν οι πράξεις του πριν από αυτόν. Κανένα σχολείο, δημοσιογραφική σχολή ή το πανεπιστήμιο όπου φοιτώ ακόμα δεν θα μπορέσει ποτέ να μου μάθει πρακτικά "γιατί να ασκώ τη δημοσιογραφία". Ο Σωκράτης το έκανε. Άθελά του.
Πρόσφατα ασχολήθηκα, αν και πολύ μικρός "δημοσιογραφικά" και "άγνωστος" στην δημοσιογραφική πιάτσα, με ένα θέμα που "έθιγε" δυο "μεγάλα..." ψάρια της σημερινής κυβέρνησης. Βασικά άγγιζε ένα μικρό κομμάτι από την πίτα που έχουν μοιράσει χρόνια τώρα και...τρώνε. Οι πηγές μου ήταν φοβισμένες. Τους έπαιρναν, βλέπετε, τηλέφωνο για να μην μιλήσουν. Με απόκρυψη. Όπως κάνουν συνήθως. Τους απειλούσαν. Σε ένα πρώτο μου μεγάλο θέμα πήγα να νιώσω φόβο. Και να τος πάλι εμφανίστηκε μέσα μου. "Δεν θα φοβάσαι. Υπηρετείς τον λαό και κανέναν άλλον. Υπηρετείς τη δημοσιογραφία πρώτα και μετά το μέσο στο οποίος ασκείς το επάγγελμά σου". Ο φόβος έσβησε. Δεν υπήρχε. Δεν αισθανόμουν "σίγουρος" αισθανομουν ότι έκανα το σωστό. Αισθανόμουν ότι έπρεπε να γράψω γι αυτό που όλοι το γνώριζαν αλλά όλοι φοβόντουσαν να μιλήσουν. Το έγραψα.
Μόλις δημοσιεύθηκε το θέμα μου με...αναζήτησαν διάφοροι ρουφιάνοι της πιάτσας. Δεν φοβήθηκα. Χτύπησε το κινητό μου με απόκρυψη. Δεν φοβήθηκα. Με είχαν βρει όντως. Δεν μου έκαναν τίποτα τελικά. Με έβρισαν με απείλησαν. Τους είπα ότι δεν φοβάμαι και τότε αισθάνθηκα καλά. Τότε αισθάνθηκα πως "ξυπνάει" πάλι μέσα μου ο Σωκράτης. Αλλά κατάλαβα ότι τον Σωκράτη τον δολοφόνησαν επειδή έλεγε την αλήθεια. Επειδή δεν τους φοβήθηκε ποτέ, αλλά "αυτοί" τον φοβόντουσαν πάντα, ειδικά με το τροκτικό.
Το μεγαλύτερο σχολείο ο Σωκράτης για τη δημοσιογραφία που θα έπρεπε να υπηρετούμε όλοι μας. Μακάρι, κάποια μέρα, να τον φτάσω, να αγγίξω τη δημοσιογραφία του Σωκράτη Γκιόλια. Τότε το "κακό' δαιμόνιο της δημοσιογραφίας που έχω μέσα μου, ίσως να γίνει ακόμα πιο "κακό". "κακό" μεταφορικά. "Κακό" δαιμόνιο, γαμημένο, γιατί αυτό σκότωσε τον Σωκράτη. Η δημοσιογραφία του τον σκότωσε.
Μακάρι να μην πέθαινε ποτέ. Ένα email δεν μπορεί να εκφράσει και να χωρέσει αυτά που νιώθω ακόμα και σήμερα για τη δημοσιογραφία, τον Σωκράτη Γκιόλια, την αλήθεια, αλλά και τον φόβο. Αποφάσισα να σας στείλω μήνυμα γιατί ήθελα κάπου να τα...πω..
Πάνω από όλα δάσκαλος και ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Το μεγαλύτερο μου σχολείο.
Υ.Γ. φυσικά δεν το στέλνω για να το δημοσιεύσετε απλά επειδή είδα το βίντεο που αναρτήσατε και μετά από τρία χρόνια έκλαψα πάλι για τον Σωκράτη.
Υ.Γ 2 Όσα χρόνια και αν περάσουν ότι και αν είμαι και έχω γίνει αν τα έχω καταφέριε να ανδρωθώ δημσοιογραφία ή όχι δηλαδή, ο Σωκράτης θα ζει μέσα μου. Αυτός, οι πράξεις του και η δημοσιογραφία του. Ακόμα και να τα παρατήσω κάποια μέρα και να πάω να πλύνω πιάτα (δεν το λέω υποτιμητικά αλλά είανι το δεύτερο πράγμα που γνωρίζω να κάνω αρκετά καλά μετά τη δημοσιογραφία) στην Αγγλία γιατί η πατρίδα μου δεν θα έχει τίποτα να μου δώσει, ακόμα και τότε θα ξέρω ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ.
Υ.Γ. 3 στη σημερινή Ελλάδα του φόβου, δεν φοβάμαι και θέλω να υπηρετήσω την δημοσιογραφία όπως την υπηρετούσε ο Σωκράτης.
Μακάρι να ήταν ακόμα κοντά μας. Μακάρι να ήσασταν και εσείς. Μακάρι να ήταν και η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ που υπηρετούσε και υπηρετούσατε.
Καλό σας απόγευμα"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Share on Facebook
