"Μην τα θεωρείτε όλους και όλα δεδομένα"

ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ..



"Εχασα αναπάντεχα τον πατέρα μου, πριν ένα μήνα περίπου.
Ηταν μόλις 65, δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας και απλώς...δεν ξύπνησε το πρωί.
Μαζί με τον πατέρα μου έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου.
Ας ήταν άρρωστος, κάτι, να είχα προετοιμαστεί, όχι έτσι.
Ξέρω, θα μου πείτε είναι καλός θάνατος η καρδιά, αλλά ρωτήστε και αυτούς που μένουν πίσω, που μερικές ώρες πριν ο άνθρωπός...
τους είναι μια χαρά και το επόμενο πρωί δεν υπάρχει.
Δε ζούσαμε μαζί με τους γέρους μου, τους έβλεπα όμως συχνά.
Λιγο πριν φύγει ο πατέρας μου είχαμε τακωθεί.
Ασχημα.
Αισθανομαι τυχερός που πρόλαβα έστω να ζητήσω μια συγγνώμη για κάτι που είπα, θα είχα τρελαθει αν είχε φύγει και ημασταν έτσι.
Και είμαι σε άσχημη κατάσταση τελευταία.
Κάθε αγαπημένο μου πρόσωπο του μιλάω και μετά με πιάνει άγχος ότι δε θα το ξαναδώ.
Την αρραβωνιαστικιά μου την έχω μουρλάνει, δεν την αφήνω σε ησυχία.
Τη μάνα μου, την αδερφή μου, το γαμπρο΄μου, τα ίδια.
Ακόμα και στο βλάκα συνάδελφο στη δουλειά μιλάω ευγενικά γιατί φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι και εγώ θα έχω φερθεί σα μ...κας.
Είμαι 35 χρονών, έχω και εγώ τρομερά οικονομικά προβλήματα όπως αρκετός κόσμος, αλλά πλέον το βρίσκω ανούσιο να κλαιγόμαστε γι'αυτά.
Θελω να πω στους αναγνώστες, κοιτάξτε να είστε καλά με τους αθρώπους σας, με όποιον αγαπάτε, είναι μικρή η ζωή και απρόοπτη, δεν ξέρει πότε θα γίνει το κακό.
Μην αφήνετε να σας χωριζουν μικροεγωισμοί.
Ζητήστε συγγνώμη τώρα, αν έχετε φερθεί άσχημα.
Και μην τα θεωρείτε όλους και όλα δεδομένα.
Αύριο το πρωί μπορεί να μην υπάρχουν και εσείς να μην έχετε πει ποτέ "Σ'αγαπάω".
Γιατί το αφήσατε για αύριο..."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
---------------------------------------------------------------------------------
"Αδερφε, οι περισσοτεροι απο εμας, αν και σχετικα νεοι, εχουμε καποια εμπειρια απο θανατο στο στενο οικογενιακο περιβαλον. Θετεις ενα σοβαρο ερωτημα, αν ειναι καλυτερα το να φευγει καποιος απροειδοποιητα ή μετα απο ασθενεια. Δε ξερω να σου απαντησω. Εγω προσωπικα εχασα τον πατερα μου μετα απο συντομη μαχη με τον καρκινο.

Ημουν εκτος της χωρας εκεινα τα χρονια και δεν ειδα τα πραγματα με τα ματια μου. Οπως και να εχει ηταν πολυ δυσαρεστα. Αγαπουσα τον πατερα μου παρα πολυ, οπως και εσυ. Και με αγαπουσε και εκεινος παρα πολυ, οπως αγαπουσε και ο δικος σου πατερας εσενα. Προσωπικα δεν περναει μερα τα τελευταια 7 χρονια που να μην του μιλαω (απο μεσα μου - μη με πουνε και τρελο), και υπο αυτη την εννοια δεν νοιωθω οτι εφυγε. Αλλα παραλληλα μου λειπει και παρα πολυ.

Σχετικα με τη διαφωνια που ειχατε, αν μου επιτρεπεις η γνωμη μου ειναι η εξης. Οι μεγαλυτεροι σε ηλικια ανθρωποι γινονται πιο "στενοκεφαλοι". Την ιδια στιγμη ομως, μεσα απο την "στενοκεφαλια" τους, τα χρονια τους δινουν μια σοφια που τους επιτρεπει να καταλαβαινουν αν καποιος εχει δικιο, γιατι λεει αυτα που λεει και αν τους αγαπαει. Ετσι, ο πατερας σου, εχοντας και ο ιδιος πολλακις νοιωσει στο πετσι του τον θανατο οπως τον νοιωθεις εσυ τωρα για εκεινον, ΣΙΓΟΥΡΑ "ειδε" πολυ μακρυτερα απο αυτην την διαφωνια σας, οπως ακριβως και εσυ τωρα.

Προσωπικα πιστευω οτι η αγαπη δεν τελειωνει ποτε και με τιποτα, με ο,τι αυτο συνεπαγεται. Γι' αυτο κανε υπομονη, και να του μιλας καθημερινα (αλλα απο μεσα σου - μη σε πουνε και τρελο)."
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ





Share on Facebook